Türkiye, seçimin ardından bugünlerde bir bayrak değişimi sürecini de yaşıyor.
67. Hükümet'in yeni bakanları Başkan Erdoğan tarafından açıklandı.
Yeni dönemin başlangıcı resmen yapıldı.
Artık ülkemizin önünde yerel seçimlere kadar mevcut yarım işleri, yatırımları, deprem sonrası başlanan yeniden inşa sürecini kesintisiz bir şekilde sürdürmek var. Türkiye, seçim öncesi gündemine acilen dönmek zorunda. Özellikle ekonomi ve dış politikada atılması gereken öncelikli adımlara yoğunlaşma zamanı. Erdoğan'ın yeniden cumhurbaşkanı seçilmesi, zaten seçim öncesinde de bu konu başlıklarında yoğunlaşan çalışmaların sürdürüleceği anlamına geliyor. Bu nedenle güçlü ve dinamik yeni kadrolar Türkiye Yüzyılı vizyonunun inşası için görev başında.
KÖKLÜ BİR DEĞİŞİM DEĞİL
Bu süreçte, muhalefetin de benzer ama çok daha köklü bir değişim, dönüşüm sürecini başlatması gerekiyor. Bu konuda birkaç önemli emare gördük son günlerde.
Ancak bu başlangıç, seçim sonrası muhalefet açısından yaşanan hezimeti toparlayıp dönüştürmeye asla yeterli olmayacak. Türkiye'de muhaliflerin gelmiş geçmiş neredeyse tüm iktidarlar için söylediği, eleştirdiği 'koltuk sevdası' maalesef muhalefette çok daha hakim. Zaten ülkemizde muhalefetin dönüştürülememesi temel sorunların başında geliyor. CHP gibi Meclis'te ana muhalefet misyonunu üstlenen bir partide mevcut yönetimin hızla dönüşmesine imkan sağlayacak bir tüzük bile yok. Partinin Genel Başkanı'nın karşısına aday olarak çıkabilmek, parti içi muhalefeti legal yollarla yapabilmek neredeyse imkansız. Bu konuda itirazı olanlar CHP'nin eski kurultaylarında Genel Başkan'a muhalefet etme isteği olan siyasi figürlerin başlarına neler geldiğine bakarak görebilirler. Birçoğunun partiden ihraca varan dışlanma süreçlerine maruz kaldıklarını bilmeyenler de ufak bir araştırma yaparak öğrenebilirler.
GÖNÜLLÜ BİR MUHALEFET
Hal böyle olunca da toplum karşısında ne kadar birleştirici ve yapıcı politikalar üretirlerse üretsinler ülkeyi yönetmeye aday olmaktan bir adım daha öteye geçemiyorlar. Çünkü memlekette istedikleri değişimi kendi genel merkezlerinde layığıyla yapmıyorlar. Ülke yönetmenin ağır sorumluğunu alan iktidara yönelik eleştirileri son derece acımasızca yapabilirken özeleştirileri en fazla kendilerinden sonraki adamları değiştirmek için harcıyorlar.
Bütün süreç bu şekilde çarpık olunca ortaya mevcut muhalefetten daha iyisi çıkmıyor. Sonuç olarak da Kılıçdaroğlu gibi liderler gönüllü muhalefete razı olmak zorunda kalıyorlar. Seçim hezimetinden sonra bile parti içi değişimin şu ana kadar MYK'dan öteye geçmemiş olması CHP özelinde Genel Başkan'ın koltuğuna yapışmaya devam edeceğinin işareti gibi.
Keza İYİ Parti'de de kurultay yapsa da Meral Akşener'in görevini devam ettirmek için karşısına yeni bir rakip çıkmaması için elinden geleni yapacağını göreceğiz büyük ihtimalle. Bakalım muhalif tayfa mevcut muhalefetle ne zamana kadar gönüllü ikinciliğe razı olmaya devam edecekler?