Çevremdeki yüzlerce insan gibi, Hıncal Uluç'u ben de sever, sayar ve ona hürmet hisleri beslerim. Namuslu bir adamdır ve ağırlığıyla köşesinde "sosyal ombustman" görevi yapıyor. Bizim hepimizin ağabeyidir. Ama bugün Hıncal Abi'yi eleştireceğim.
Hıncal Abi kimseden korkmaz, bunu biliyorum, fakat zaman zaman, malum medyadan gelen mahalle baskısının etkisinde kalır ve "Bakın ben Sabah grubunda farklılığımla varım" deme ihtiyacı duyar. Oysa buna, yani Sabah grubunu bilerek veya bilmeyerek, "ötekileştirme"ye hiç gerek yok. Hıncal Uluç'un varlığından rahatsızlık duymayan bir grup zaten iyi gazeteciliğin yapılacağı gruptur. Gerisi hikaye.
***
Eleştireceğim yazısı 9 Temmuz 2010 tarihli yazısı. Yine o koca sayfayı doldurduğu günlerden biri. "Boş laf etmek için yeni gündem" ve "Anayasa'nın ruhunu bilmek" başlıklarıyla bir biriyle ilintili iki yazı koymuş köşesine.
İki yazıda da özetle şunu söylüyor Hıncal Abi: "Anayasa'nın ruhu, Anayasa Mahkemesi'nin baktığı bu davalara esastan girmesini gerektiriyor. Bu mahkemenin görevidir aynı zamanda."
Tamam, Hıncal Abi bunu söylüyor ama yazısının içine koyduğu metinlerle bu söyledikleri bir biriyle çelişiyor. "Anayasa'nın ruhu"ndan söz ediyor mesela. Haklı olarak Anayasa'nın başlangıç kısmını köşesine koymuş. Çünkü, anayasaların ruhu başlangıç bölümlerinde hissettirilir. Şimdi Hıncal Abi'nin köşesinden alıyorum o kısmı:
"Millet iradesinin mutlak üstünlüğü, egemenliğin kayıtsız şartsız Türk milletine ait olduğu ve bunu millet adına kullanmaya yetkili kılınan hiçbir kişi ve kuruluşun, bu anayasada gösterilen hürriyetçi demokrasi ve bunun icaplarıyla belirlenmiş hukuk düzeni dışına çıkamayacağı; kuvvetler ayrımının, devlet organları arasında üstünlük sıralaması anlamına gelmeyip, belli devlet yetki ve görevlerinin kullanılmasından ibaret ve bununla sınırlı medeni bir işbölümü ve işbirliği olduğu ve üstünlüğün ancak anayasa ve kanunlarda bulunduğu..."
İşte Türkiye Cumhuriyeti Anayasası'nın ruhu tam olarak bu paragrafta "tecessüm" ediyor. Bu paragrafın önündeki ve arkasındaki cümleler bu bölümün tamamlayıcı öğeleri. Anayasa Mahkemesi'nin aldığı son kararında esasa girmesi veya Hıncal Abi'nin dediği gibi bunu bir "görev" olarak kabul etmesi anayasanın ruhuna tamamen aykırıdır.
Bu bir yorum farkı değil. O ruhun nasıl kelimelere döküldüğünü anlamak çok basit. 82 Anayasası'nı yapan heyetin, mesela Kamer Genç'le Prof. Aldıkaçtı'nın arasındaki tartışmalara ve 148. Maddenin ortaya çıkışına bakmak yeterlidir.
Dolayısıyla Hıncal Abi, bilgeliğine ve Mülkiyeliliğine halel getirebilecek bu konuyu yeniden gözden geçirmelidir. Anayasa Mahkemesi üyelerinin veya HSYK üyelerinin seçimiyle değiştirilemez maddelerin ne ilgisi var Allah aşkına. Bu anayasaya göre hüküm verecek olanların karar verirken nelere dikkat edecekleri yine başlangıç bölümünde yazılı. Hıncal Abi'nin köşesinden alıyorum o bölümü:
"Fikir, inanç ve kararıyla anlaşılmak, sözüne ve ruhuna bu yönde saygı ve mutlak sadakatle yorumlanıp uygulanmak üzere, Türk milleti tarafından, demokrasiye aşık Türk evlatlarının vatan ve millet sevgisine emanet ve tevdi olunur."
Dolayısıyla;
1- Anayasa'nın sözü 148. Maddede açıkça yazılmış.
2- Anayasa'nın ruhu ise "Başlangıç" bölümünde belirtilmiş.
3- Bu nedenlerle Anayasa Mahkemesi'nin verdiği karar, anayasanın hem sözüne hem de ruhuna açıkça aykırıdır ve sadakatsizlik söz konusudur.
***
Hiç ayrıntıya girmiyorum. Ayrıntıya girersek Hıncal Abi'yi biraz üzmek gerekecek, bunu hiç istemem. Ama Hıncal Abi'nin bu tartışmadan sıkıldığı belli ve çok haklı. Çünkü ben de çok sıkıldım. Nasıl sıkılmayalım ki, son 30 yılın en ilginç Dünya Kupası yaşanırken böyle gerginlik içeren bir konuyla yatıp kalkıyoruz.