Dün Antakya'daydık. Antakya'nın saygın ailelerinden Özcan ailesi, oğulları Emin Özcan'ı baş-göz ediyorlardı. Dostum Nafiz Özcan'ın oğlu Emin, son yıllarda izlemeye aldığım en pırıltılı gençlerden birisi. Şimdilik genç bir mühendis ama babasının işlerini devralınca çok iyi bir işadamı olacağından hiç kuşku duymuyorum. Düğün vesilesiyle geldiğimiz Antakya'yı biraz dolaşıp gezme fırsatı da bulduk. Bir beldenin insanı bu kadar sarılıp sarmalamasının mümkün olabileceğini Antakya'da gördüm. O nedenle bugün biraz bu müthiş şehirden bahsetmek istiyorum.
ANTAKYA DİNDİR!
Gerçekten Antakya denince akla din ve dinler geliyor. Çan-Ezan-Hazzan şeklinde sloganlaştırılan dini ortam, yüzyıllardır barış içinde sürdürülüyor. Düşünün ki İslam dünyasının ilk camilerinden birisi olan Habib Neccar Camii burada. İsa peygamberin ilk havarilerine inananlar buraya yerleşmişler. Şehirde sayıları az da olsa Museviler ve onların ibadethaneleri de var. İnsanı etkileyen husus üç dinin de cemaatiyle ve ritüelleriyle barış içinde bir arada yaşıyor olmasıdır.
İnsanların ağzından bu dini ve etnik farklılıklara dönük tek bir olumsuz söz duymanız mümkün değil bu şehirde. Cumartesi günü Nafiz Bey'in büyüklerinin mezarlarını ziyaret ettik örneğin. Müslüman mezarlığı görülmeye değer güzellikte Antakya'da. Düpedüz bir koruluğun içinde mezarlar. Her taraf yem yeşil ve bakımlı. Bu kadar güzel bir Müslüman mezarlığını ilk kez gördüm. Daha ilginç olanı hemen yanında Hıristiyan mezarlığının bulunmasıydı ki, orayı da gezme imkanı buldum. Bizi oraya götüren Fatih Özcan, "Burada yatanların aileleri bizim dostlarımız, arkadaşlarımızdır. Onların cenazelerine biz geliriz, onlar da bizimkine gelir" dedi. İnsanın bunları duyması Anadolu birliğinin tüm kışkırtmalara rağmen hala niçin ayakta durabildiğine dair bir fikir veriyor.
YENİ BİR PAZAR
Ak Parti'nin uyguladığı yeni dış politikanın en somut sonuçlarıyla Antakya'da karşılaşıyorsunuz. "Komşularla sıfır sorun" başlıklı dış politika açılımının ilk ayağı Suriye ile yeni bir dönemin başlamasıydı. Nitekim düne kadar PKK hamisi olan Suriye, bugün Türkiye'nin doğal bir uzantısı gibi hareket eden bir ülke haline gelmiş. Bu iki ülkenin en canlı buluştukları yerlerin başında da, Antakya geliyor. Artık Suriyelilerin Antakya'ya gelmeleri, Türklerin de Halep ve Şam'a gitmeleri sıradan gündelik olaylar haline gelmiş. Çünkü arada vize yok, Türkiye çok gelişmiş bir üretim üssü, Araplarda da para çok, işte buradan ticaret çıkıyor. Burada dönen ticaretin yıllık 3 milyar doları bulduğu söyleniyor ki, büyük bir rakamdır. Antakya esnafı herhalde şu an da Türkiye'nin en mutlu esnafıdır, zira kazanıyor.
SİYASET NE ALEMDE?
Çok ilginçtir, Antakya'da siyaset meselesi bu şehrin dini ve sosyolojik yapısı kadar karışık ve anlaşılmaz bir tablo sergiliyor. Sokaktaki vatandaşa sorarsanız Ak Parti'den daha iyisi yok. İnsanların bu şehirde ticaretin önünü açan politikaların Ak Parti menşeli olduğunu biliyorlar. Üstelik Antakya'da bir de Sadullah Ergin gerçeği var. Adalet Bakanı Sadullah Ergin, Ak Parti hükümeti içerisinde en başarılı sayılan bakanların başında geliyor.
Tarihi olaylara imza attı. Ancak gelin görün ki aynı Antakya anayasa oylamasında "hayır" oyu verdi. Gerçi "evet" ve "hayır" oyları neredeyse eşit ama yine de Antakya "hayır"cı bir şehir olarak kayda geçti. Başta Ak Partililerin ve siyaset bilimcilerin Antakya'nın bu tercihini iyi incelemesinde yarar var. Bu insanların keyifleri yerinde olduğu halde neden korktular? Mesela, "Yarın seçim olsa oyum yine Ak Parti'ye" diyen insanlar, 12 Eylül'de neden Ak Parti'nin karşısında bir tercih kullandılar?
Biz çok güzel iki gün geçirdik bu çok ilginç şehirde. Keşke imkan olsa da herkes burayı görebilse; buradaki birlikte yaşama kültürüne, hoşgörü anlayışına yakından tanık olabilse ve tabii bir de insanı lezzet manyağı yapan o yemeklerinden tadabilse...