Elin 'amatörü! Letonya'yı elimizden kaçırdıktan sonra, başladık daha ince hesaplar yapmaya! Öyle ya; bahanelerimiz hemen kapının önünde, amadeye hazır! Fenerli kardeşimiz Kaleci Volkan, affını rica etmişmiş! Hakem beyefendimiz (ki az katılıyorum), o düdügünü adaletli üflememişmiş(!) Çok saygı duyduğum Fatih Hoca'mın dilinden dökülen bu maç bitimi yanıtlarını dinlerken, çocukluk yıllarımdaki Coşkun Özarı'lı 'şerefli beraberlikleri!' çağırıştırıyor, kafamın bir köşesinde 'dın, dın!' öterek ikaz eden o zil(!)
Düne geleyim; Saha... Zemin... Seyirci... Organizasyon, hepsi mükemmelin üstünde... Ama, Milli Takım olarak nereye geldik, nerelere dayandık? Hollanda'yı yenersek, 'en iyi üçüncü!' kategorisine dahil olacaktık ve finallere katılabilecektik...
Böylesi bir ambiansta Fatih Hoca, 'Niye çağırmadı, beni niye kulübede oturtmadı?' kıskançlığını yaşarken, o aralar Hollanda'nın gücü de, geçiryordu kafamdan...
Maçın başlangıcı ve ilerleyen saniyelerde adamların sahaya yerleşişi, bizim kalemize dayanmaları ve nefesimizi kesecek koşularını görünce, 'Galibiyet zor olacak!' diye mırıldandım, kendi kendime... Arda'nın pasıyla buluşup, topu ağlara kavuşturan Ozan'ın golünden sonra, kuşkular içinde, uyuyan aslanı uyandırdığımızı düşünüyordum.
Böyle güçlü takımlar, böyle geriye düştüğü zamanlarda, inanılmaz bir baskı koyar, karşı kalede... Nitekim; buram buram bu ölümcül ataklarla karşı karşı kaldığımız ve benim umutsuzluğa düştüğüm o anlarda, her zaman ki gibi rakip kaleye usul usul yaklaşarak, basit vuruşuyla gole çeviren bir 'Arda' klasiği izledik. Elbette bu gol sevinişimi, bütün mahalle duydu ve izledi! Burak'ın üçüncüsünde, neredeyse kırmışım masayı! Dün akşama dair tüm emeği geçenlerin omuzlarına takalım apoletleri... Fazlasıyla hak ettiler. Ancak; bu kadar paralar harcayan bir takımın, el yordamıyla 'En iyi üçüncü!' sıfatı ile çıkacak olacağı veya olması, ne bileyim, gücüme gidiyor! Sadece dün akşam için... Uzattım elimi, emeği geçen her kimse, uzatın elinizi...