Polisleri arkadaşlarım sevmezdi, ben severdim. Çünkü polis olmak isterdim, çocukluğumdan beri polisiyeler okurum, polisin suçluyu şak diye yakaladığı filmlere bayılırım. Gazeteci olmak istedim sonraları, arkadaşlarım gazeteci de sevmezdi. Sadece bugün için değil, her zaman gazetecilik çekinilen bir meslek ya, ve herkesin falsosu var ya. Başka bir memlekette yaşasam, sadece adliye muhabiri olmak isterdim. Her neyse; şehit polislerin cenazeleri art arda defnedilirken, aklımda tanıdığım ve çok sevdiğim bir polis arkadaşım var. Birkaç yıl önce bir haber yapmış ve bir grup genç polisle tanışmıştım.
ADI AHMET OLSUN
İçlerinden biriyle, diyelim ki adı Ahmet olsun; iyi arkadaş olduk. Genç, pırıl pırıl, yakışıklı, sevimli, tatlı dilli, ülkesine aşık, geleceği parlak, aile edebi terbiyesi almış, kültürlü, görgülü bir adam. Henüz otuzlarında ve baş komiser. Ahmet ile tanıştığımızdan beri, çok istedik ama bir türlü daha yakın arkadaş olmadık. Ben istemedim çünkü, itiraf etmeliyim. Hayatımda hiçbir zaman bir doktor, yönetici, sporcu, bürokrat, ceo, siyasetçi, gazeteci, bakkal, kebapçı, belediye başkanı, tekstilci, sunucu, muhtar, ev kadını, boyacı, manikürcü, müteahhit, kuaför, emlakçı, reklamcı; hiçbir arkadaşımı Ahmet kadar merak etmedim.
HEPİMİZ ÖLÜYORUZ ASLINDA
Ahmet ile sadece tanışıyoruz, sırdaş değil ama arkadaşız; onunla daha yakın arkadaş olmamı engelleyen şey işte tam da buydu. Ahmet büroda, Ahmet şüpheli paket teşhisinde, Ahmet teröristleri takip ediyor, Ahmet canlı bomba ihbarında, Ahmet olay yerinde... Ahmet, tıpkı diğer polisler gibi canı Allah'a emanet yaşıyor, tehlikeyle kolkola, "her an her şey olabilir" gerçeğiyle. Bir süre haber almasam meraklanıyor mesaj atıyorum, iyi olduğunu duymak için... Ne acayip bir meslek bu, geçen akşam bir arkadaşımın babası, "Bu polisler de amma amatör davranmış, ne vardı canlı bombanın etrafını saracak" diye başlayan ve nereye vardığını anlamadığım bir konuşma yaptı.
"Sizinle aynı fikirde değilim amcacığım" dedim, "Onlar ölmeyi göze alarak, o herifin etrafını sardılar. Kendilerini siper ederek, ölüme sarılarak, daha fazla can gitmesine engel oldular"...
Elbette üzülüyordu arkadaşımın babası, keşke ölmeseler manasına gelen cümleler kurmaya çalışıyordu.
Uzaktan, başka bir kafayla, ekran karşısında yorum yapmak ne kolay, siyaseti de hamaseti de hallediveriyorlar, hiçbir şeye dahil olmadan.
Her giden canla biz de ölüyoruz aslında, "Acaba çoktan öldük de arafta mıyız, Son bir yılda, son otuz yılda giden canlar bizim de canımız değil miydi? Kalanlar, gidenler kadar ölmüş olmuyor mu?" diye düşünüyorum.
Terör belası, sadece öldürse iyi, kalanları acı ve keder içinde yaşamaya mahkum ediyor. Yas süreci bitemedi güzel memleketimde, bir yandan ülke sevgisi de bağlılığını da bitiremediler ama. Ahmetler var çünkü Mehmetler var, Mehmetçikler var... İyi ki...