Çocuk büyütüyoruz.
Her an başında, sürekli uyarı ve önerilerle geçen bir hayatın ilk anlarını yaşatıyoruz ona...
Bu, büyüyünce de bitmiyor. Üzerindeki isteklerimiz hiç bitmiyor. "Oku, öğren, adam ol" öğretileriyle geçen bir hayat, nasıl gelirdi size...
Her şeyde ipin ucunu kaçırdığımız gibi, çocuk yetiştirmekte de zıvanadan çıkıyoruz.
Çocuklarımızın gençliğini, geleceğini heba ediyoruz. Onu, yaşında, gönlünce yaşamasına fırsat vermiyoruz.
Sayemizde robot gibi yetişiyor, o değil, onun yerine biz düşünüyoruz. Eğitimi, okulunu, yüreğine alacağı kızı, oğlanı...
Onun değil bizim istediğimiz okul olacak.
Onun değil bizim istediğimiz hayat olacak.
Hayır; her şey onun değil bizim düşündüğümüz gibi olacak.
Başardınız.
Hadi bakalım, şimdi çıkarın keyfini; onu da kaygı bahşettiğiniz, endişe zerk ettiğiniz, tedirginlik estirdiğiniz kişiliğiyle, geleceğiyle başbaşa bırakın...
Bugünkü manşetimiz her şeyi anlatıyor, bilimsel verilerle hem de...
***
Diyelim ki, istediğiniz her şey oldu, beklediğiniz gibi bir evlat yetişti. En yüksek okullarda okudu, iftiharla geçti, herkes ondan ve sizden özgüyle söz etti. Koltuklarınız kabardı. Bu sizin için en büyük gurur...
Peki ya, işsizliğin zirveye çıktığı ülkemizde, onun eğitimini gördüğü mesleği yapacağı iş var mı?
İşte orada çuvalladınız. Acı gerçek, yüreğinize oturduğunda yapacak bir şey yoktur artık...
Araya tanıdık sokarak, torpil arayarak geçer günler...
Ne hayal etmiştiniz, ne oldu.
***
Bir uzun arayıştır bu, belki kısa zamanda belki de uzun... İş buldunuz mu, her şey bitti sanırsınız.
Hayır bitmez, başka sorunlar başlar.
İş sahibi, gencecik, umutlu yüklü beyinleri, yasal boşluklardan da faydalanarak çalıştırır ama karşılığını vermez.
Ne bir ücret öder, ne umut verir. Kendisini ilkokul mezunudur, alır karşısına üniversite mezununu, onuruyla, gururuyla oynar.
Ona hayatının baharında hep sorun yaşamak kalır.
Ne için okumuştu oysa, iyi ve adil bir gelecek için...
Bakın çevrenize, böyle aldatılmış, onuru kırılmış öyle gençler var ki, parmakla saymayı geçtik, artık binlere ulaştı...
İnsafsız patron, yaptığınla kalıyor.
Devlet istediği kadar, televizyon kanallarında, kamu spotlarında, "Mutlaka sosyal güvenceniz olsun, geleceğiniz için, sağlığınız için" diyedursun, patronda vicdan olmayınca, okumuş gençler habe olup gidiyor.
Sebebi bizleriz, bu adaletsizlik karşısında bile, çocuklarımız için bile başkaldıramayan bizler...
***
Haberde okudunuz belki, ne diyor araştırmayı yürüten Prof. Necip Kutlu:
"Çocuklar devamlı bir yarış içinde... Sınavda 85 alan da, 60 alan da aynı stresi yaşıyor. Biri sınıfı geçmek için mücadele ediyor, diğeri de derece elde etmek için. Ama yaptıkları stres aynı... Bu kadar strese değmeyeceğini toplum olarak çocuklarımıza anlatmalıyız. Çünkü ortaya çıkan manzara bu. Çok çalışıyorlar, insan ilişkileri iyi değil. Sınıf arkadaşını rakip görüyor. En kötü şey bu. Bir mahalle arkadaşı, ilkokuldaki arkadaşlık bizim için önemliydi. Birbirimizi o yaşta rakip olarak görüyorsak maalesef arkadaşlık ilişkilerimiz iyi olmaz."
Bu çok ciddi bir uyarıdır, hem bizim hem de çocuklarımız için...
***
Sözün özü, önce çocuklarımız için adil, yaşanır bir dünyanın temelini atalım, başarı kendiliğinden gelir.
Yüreklerine yüklenmeden, çocukluğunu yaşatarak, seviyle yaklaşarak, onurları ve gururlarıyla oynamadan...
Ve de hak yiyenlerden hesap sorarak...
İşte o zaman bu dünya daha güzeldir.
SÖZÜN ÖZÜ
Yenilgiye uğrayınca umutsuzluğa kapılma, her başarısızlıkta bir zafer isteği yatar.
Germain Martin