Çarşamba gecesi Birleşmiş Milletler Güvenlik Konseyi'nde yapılan oylama hem dünya için hem de Türkiye için tam anlamıyla tarihsel bir nitelik taşımaktaydı. Türkiye ve Brezilya, İran'la, Amerika'nın da uygun gördüğü parametreleri içeren bir zenginleştirilmiş uranyum "takas"ı anlaşması imzalamıştı. Bu anlaşma dünya için beklenmedik bir gelişmeydi. Kimse İran'ın atom bombası yapmakta kullanacağı uranyumu bir başka ülkeye emanet edeceğine ihtimal vermiyordu. Ancak Türkiye ve Brezilya, İran'ı ikna etmişlerdi. Bu gelişmenin ABD'nin bütün planlarını bozduğu anlaşıldı. ABD, İran'a dönük güçlü bir yaptırımı hayata geçirmeyi düşünmekteymiş. Nitekim konuyu BMGK'ye getirdi ve Türkiye üzerinde büyük bir baskı kurdu. Ancak Türkiye ve Brezilya bu baskıya direndiler ve imzalarının arkasında durarak tutarlılıklarını sergilediler. Bu gelişmelerin birçok ayrıntısı var ama kısaca hikaye bu.
***
Türkiye'nin BMGK'de İran'la yaptığı anlaşmadaki imzasına sahip çıkması elbette Amerikalıların hoşuna gitmedi. Ancak, başından itibaren Türkiye, o denli haklı ve meşru bir zeminde durmaktaydı ki, kimsenin öyle ulu orta söyleyeceği bir şey yok. Söyleyecek olsa, Türkiye'de herhalde Başkan Obama'nın Başbakan Erdoğan'a gönderdiği mektubu çıkarır ortaya koyar, tıpkı Brezilya'nın yaptığı gibi. Ancak görüyorum ki, bizim içerdeki goygoycu takımı bu işe Amerikalılardan daha çok bozulmuş görünüyorlar. İşin ilginç tarafı, "Eyvah, işte şimdi yandık" diyenlerin çoğu AK Parti'yi Amerika'nın dümen suyunda görenlerden oluşuyor. Nasıl dümen suyuysa bu, hem İsrail'e hem Amerika'ya "hayır" diyebiliyor AK Parti Hükümeti. Üstelik boş kabadayılık filan da yapmadan, hukuktan ve meşruiyetten yana bir pozisyonda durarak bunu yapıyor. Tam 8 yıldır AK Parti iktidarını batı ve ABD'nin güdümünde olmakla suçlayan ulusalcı-mulusalcı herkesin şapkalarını önüne koyup vicdanlarına müracat etmeleri gerekiyor.
***
Bazı şeyler birbirine karıştırılmamalıdır. Amerika şüphesiz bizim iyi dostumuz ve güvenilir müttefikimizdir. Ama Amerika'nın her yaptığı doğru değildir. Nitekim öyle olduğu için orada iktidar değişimleri yaşanmıştır. Üstelik Amerika'ya "hayır" diyen Amerika dostu ülke sadece Türkiye değildir. Daha önce de Amerika'nın iyi dostları "hayır" demişlerdir. Değerli devlet adamı Kamuran İnan'ın bana tavsiye ettiği "Hayır Diyen Japonya" kitabını 80'li yılların sonunda okumuş ve süper güçlere bazen "hayır" demenin ne kadar zorunlu olduğunu anlamıştım. Daha sonra başka devletlerde Amerika'ya "hayır" deme ihtiyacı duydu. Bununla ilgili önereceğim çok aydınlatıcı bir kitap var. İlk baskısı 1984 yılında Japonca "No To Leru Ajia", yani, "Hayır Diyebien Asya" adıyla çıkmış bir kitap bu. Daha sonra gördüğü yoğun ilgi üzerine 1995 yılında İngilizce "The Voice Of Asia, Asyanın Sesi" adıyla da yayımlandı. Asyalı iki siyaset ve devlet adamının penceresinden global ve bölgesel olaylara ışık tutan bu kitap, Malezya Başbakanı Mahathir Muhammed, Malezya'nın gelişme modelini Japonya'nın sağlayacağı, Japon politikacı Shintaro Ishihara ise, ülkesinin ABD'ye boyun eğmekten vazgeçip Asya topluluğuna dönmesi gerektiği tezlerini savunmaktadırlar. Mahathir ve Ishihara arasında görüşme ve yazışmaların ürünü olan kitapta, kapitalizmin Asya modeli ile Batı tahakkümü ve bölgenin kadim medeniyetinin yeniden canlanmasını gerçekleştirme mücadelesi anlatılmaktadır.
Ancak bizim "Hayır"ımız söz konusu kitaplarda dile getirilen hayırlardan oldukça farlı. Biz, barış içinde bir dünya istiyoruz ve içinde yaşadığımız bölgenin kaba saba, özensiz politikaları kaldıramayacağını anlatmaya çalışıyoruz. Dünyayı Türkiye'nin barış yapıcı potansiyelinden ve gücünden istifade etmeye çağırıyoruz.