İki aylıkken evimize geldi balköpüğü renginde kadife gibi tüylere sahip olan Köpük kızım. Erkek kardeşi Maksi de arkadaşım Leyla'nın köpeği oldu.
Gelişleriyle birlikte hayatımız renklendi, şansımız arttı, bereketimiz çoğaldı.
Birlikte çok güzel anılar yaşadık.
Üç yaşındayken anne oldu tüylü kızım.
Üçü dişi, üçü erkek yavrulara iki ay birlikte baktık.
Yavrular anne sütünden başka mamalara geçince birer birer yeni sahiplerinin evine yolladık.
Her birine onları gerçekten isteyen ve en az bizim kadar sevecek yeni aileler bulduk.
İkisinden hala haber aldığım için bu dileğimizin gerçekleştiğini, şimdiki evlerinde çok mutlu olduklarını biliyorum. Umarım diğerleri de öyledir.
Ama biri -bana göre içlerinde en şanslıları- hiç hesapta yokken ve üç talibi olmasına rağmen evde kaldı.
"Bu işte bir iş var!" dedim ben de. Demek ki bu köpeğin bizimle, Köpük'le kalması gerekiyor.
O köpek Boncuk'tu işte.
Yıllarca iki köpekle dolaştım.
Görenler "İki tane zor olmuyor mu?" diye sordu.
"Olmuyor" dedim.
Olmadı sahiden.
En büyük zorluk; sabah yataktan kalkar kalkmaz ilk işinizin, dışarıda ister kar yağsın, ister yağmur, kendinizi kötü hissetseniz, her tarafınız ağrısa bile, köpeğinizi dışarıya çıkarmak.
Bir tane olsa da çıkacaksınız, iki tane olsa da.
Siz onları ne kadar sevseniz, oynasanız, ilgilenseniz de, hayvanların kendi türlerinden biriyle arkadaşlığa ihtiyaçları var bence. Birbirlerini koklamak, yalamak, dokunmak isterler. Bir bakarsınız alt alta boğuşurlar, bir bakarsınız sırt sırta uyurlar. Dışarıdan gelen bir sese aynı anda tepki verip, koştururlar.
Biri havladığında öteki de havlar. Birbirlerine can yoldaşı olurlar.
Bunu Köpük öldükten sonra daha iyi anladım.
Önce Köpük'ü ve hemen ardından Maksi'yi kaybettik.
İki kardeş geldikleri gibi on gün arayla ayrıldılar aramızdan.
Hepimiz üzüldük onların vedasına. Ama en çok Boncuk üzüldü.
Annesinin ölümüyle depresyona girdi.
12 yaşında hayatı yeniden keşfetti.
Ve ben onun yaşadıklarını kitap yaptım. "Köpük Annem ve Ben", Köpük'ün, Maksi'nin, Boncuk'un ve hayatıma değip geçen tüm köpeklerin hikayesi olarak raflarda yerini aldı. Boncuk bir kitap kahramanı oldu.
Ve şimdi Boncuk da yok.
Dün akşamüzeri onu kaybettik.
Bu sabah da Karakiraz'a, diğerlerinin yanına gömdük. Şimdi hepsinin mezarında birer ortanca var.
Köpüksüzlüğe zor alışmıştım, şimdi Boncuksuz yaşayacağım.
Duygularımı beni sevenlerle paylaşmak istedim.