Bunun son örneği Nobel Kimya Ödülü'nü kazanan Prof. Dr. Aziz Sancar'dır. O'nun Atatürk'e bağlılığı, hiçbir şartta bu bağlılıktan ödün vermemesi, her lafın arasında "Ortada bir başarı varsa Atatürk'ün başlattığı eğitim sisteminindir" demesi, "topluma değer katma" mücadelesidir.
***
İşte böyle, sanatçı ruhlu, çevresindeki çocukları yetiştirirken, kendi evlatlarından ayırmayan bir "gönüllü öğretmeni" vardı İzmir'in...
Cumhuriyet değerleriyle yetişmiş, hayatının her safhasında buna değer vermiş, Atatürk ilkelerinin izinde yürümüş bir insandı Rasime Şeyhoğlu...
O bir Cumhuriyet kızıydı...
Gençliğinden itibaren, hep toplumla iç içe oldu. Çocukları çok sevdi, özellikle onlar için projeler üretti, en önemli projesi de Ege'nin birçok köyüne kazandırdığı kütüphaneler oldu. "Bir Cumhuriyet kızı olarak köylere kütüphane açmayı yurttaş sorumluluğu bildim" diyen Rasime Şeyhoğlu, tüm hayatını bu çabaya adadı, açtığı yüzlerce kütüphane, köy çocuklarına geleceğini kazandırdı.
Yakalandığı amansız hastalığa karşın, mücadeleden yılmadı ancak geçen ağustos ayında veda etti hayata, arkasında bilinçli bir toplumun temelinde harcı olduğuna inanarak...
***
Rasime Şeyhoğlu'nun her an yanında olan oğlu Recai Şeyhoğlu, onun bu kutsal çabalarını anlatan bir kitap hazırladı. O'nun prensiplerini, çocuklara, yaşadığı topluma sevdasını kaleme aldı, "Cumhuriyet Kızının Adından, Kütüphaneciler Kraliçesi" adlı kitap, Karşıyaka Belediyesi'nin katkılarıyla okurla buluştu.
Anılarla, çabalarla, fotoğraflarla, yazışmalarla dile gelen bu kitap, her Cumhuriyet aydının okuması gereken bir eser...
Bu açıdan başta Recai Şeyhoğlu ve Karşıyaka Belediye Başkanı Hüseyin Mutlu Akpınar olmak üzere emeği geçen herkese teşekkürler... Rasime Şeyhoğlu gibi bir Cumhuriyet aydınının ışığını bizlere yansıttıkları için...
Hepimizden bir dem var Güzleşme'de
Yaşadığımız günlerin her anı, iz bırakır yüreklerimizde... Oturduğumuz ev, akrabalarımız, arkadaşlarımız, eşimiz, çocuklarımız, hatta kedimiz, köpeğimiz, çok sevdiğimiz bir eşya bile, anılar kumbarasında birikir.
Çocukken mahalle arasında top oynadığımı hiç unutamam mesela... Karşıyaka'da hayatımın ilk günlerinin geçtiği, yüksek tavanlı, erik ağaçlı dedemden kalma eski Rum evini... Mahalle ve okul arkadaşlarımı, meşe oynadığım, çember çevirdiğim o zevkli dakikaları, rahmetli anneannemle gece yatmadan önce süte banıp peksimet yiyişlerimi, sevinçlerimi, hüzünlerimi, pişmanlıklarımı hiç unutamam.
Onlar benim hatıralarımdır.
Bunun için zaman zaman geçmişe döner, hayatımı zenginleştiren her değeri anar, yüzleşirim. Yaptıklarım ve yapamadıklarımla... "Bugün olsa, ne yapardım" sorularıyla...
Geçmişimi o meşhur yaşam köprüsünün ayağına dayamayı severim ben... Dokununca hissettiğim hayat dalgaları huzur verir bana çoğu kez...
***
Sevgili meslektaşım Halil Fincan'ın ilk kitabı "Güzleşme", her satırında o duyguları yeniden yaşattı bana... Anılarıma sahip çıkmayı, onları yeniden derleyip toplamayı...
Birbirinden bağımsız gibi görünen, ancak köprü ayağında birikmiş yaşam sahneleriyle bezenmiş 12 öykü, okuyucuyu içine alan o naif satırları, anılara dokunuşu ve hayata "insanca haykırışıyla" farklı ve benzersiz bir tat veriyor.
Onun için "Güzleşme"yi okuyup geçmek o emeğe haksızlık olur, içinize sindirmeniz gerekir. Hatta ne zamandır yapmadığınız geçmişe yüzleşmeye davet ediyor bu özel kitap...
Hele geçmişiniz ve bugününüz arasında sıkışıp kaldıysanız, size rehberlik edecektir her öykü...
Bu ülke insanının en büyük sorunu geçmişini çabuk unutup, geleceğini riske atmasıdır. Güzleşme işte o hatırlatmayı yapıyor okuyucusuna... Geçmişten aldığınız her demin, kişiliğinize ayna tuttuğunu unutmadan...
***
Bir gün sevgili Halil şu soruyu yöneltti bana; "Hürol ağabey, favorin hangi öyküm?"... "Hepsi" dedim ona, gülüp geçtiğini hatırlıyorum.
Evet genelde her kitapta okuyucuya ilginç gelen bölümler vardır; kitap bitince aklında nitelendirir, betimlersin. Bu kitapta ben bunu yaşamadım. Çünkü hepsinin arasında bir bağ vardı, yani özü, bize verilen en büyük hediye; hayat...
O yüzden "Güzleşme"deki her öykü, hayata bakış...
Hepimizden bir dem var.