Aramızda ne dahiler var; ne müzisyenler, ne besteciler, ne şair ve yazarlar... Hepsi hayatlarına rehber olan uğraşı için çabalar, emek verir, ışık olur.
Biz bilmeyiz, çevresi yakınları bilir, tanır... Çoğu mütevazidir, emekçidir, yaptığı mesleğin sessiz birer temsilcisidir. En hassas oldukları konu, yaptıklarının abartılarak anlatılmasıdır. Bundan inanılmaz rahatsız olurlar.
Onlar kendi dünyalarında mutludur; çevrelerine ışık olmak, onlar için yeterlidir.
İşte bu isimlerden biriydi sevgili Recai baba; nam-ı diğer Karşıyaka'nın Mozart'ı...
KEMANININ BÜYÜSÜ
Recai baba'yı ilk olarak bir Foça gecesinde tanıdım.
Dostlarımızla toplandığımız bir mekanda, tam yemeğe başlayacağımız sırada, bir keman sesi duydum. Öyle böyle değil; insanın içini ısıtan, yüreğine dolan, duygulandıran, seni alıp götüren bir ses...
Bir de baktım sahnede, 80 yaşlarında yaşlı bir adam... Kendinden geçmiş, kemanına anlam katmakla meşgul...
Keman dinlemeyi severim, ama o tellerin çıkardığı seslerin bir anlamı olmalı... Dahası sanatçı, beni benden almalı...
Çünkü tellerin birbirleriyle dostluğu, duyguların da sesidir aynı zamanda...
Bulunduğu ortama, bir konser salonuna ya da bir mekana hayat getiriyorsa keman, işte o zaman bir değerdir.
Recai baba, işte böyle girdi kalbime, kalbimize...
O gece bir su gibi akıp geçti, inanılmaz bir tat bırakmıştı gecenin sonunda Recai baba'nın notalara değdiği şairane keman sesi...
Aradan yıllar geçti, bugün bile hala hatırlarım o anı...
O geceden sonra pek çok kez karşılaştım Recai baba'yla... Her zamanki gibi mütevazi, her zamanki gibi dosttu, mesleğine aşık bir müzik yolcusuydu...
Yaşı 90'ı geçmişti ama inanılmaz coşkulu bir insandı. Kemanıyla yorumlayamayacağı besteci yoktu. İsteyin size Mozart çalsın kemanıyla, isteyin uduyla Dede Efendi yorumlasın... Ruh haliniz hangi müziği dinlemek istiyorsa, Recai baba hazırdı, hiç yılmazdı... Gece geç saatlere kadar kaldığı sahnede, Recai baba'nın enerjisini görmek, yaşamak bile hayata daha çok bağlıyordu insanı...
Recai baba, yaşamı boyunca Balkan müziğine, halk oyunlarına çok emek verdi, yurt dışına ilk folklor ekibimizi götüren kişidir Recai baba...
Önceki gece bir Türk Sanat Müziği tutkunu olan, korolarda solist olarak görev yapan kardeşim Yeşim Dağdelen verdi acı haberi, gözlerinde yaşlarla... "Recai baba'yı, Karşıyaka'nın Mozart'ını kaybettik abim" derken hıçkırıklara boğuluyordu...
ADINA MÜZE OLSUN
Çünkü Recai baba'dan çok şey öğrenmişti kardeşim, birçok müzik sevdalısı Karşıyakalı gibi...
Müzik sevgisini, notaların değerini, ses rengini nasıl kullanacağını, dostluğu, ağabeyliği...
Evet, Recai baba diye tanıdığımız Recai Yalın, 92 yaşında göçüp gitmişti dünyadan, ardından binlerce sanatseveri gözü yaşlı bırakarak...
Karşıyaka'nın Mozart'ını uğurlamaya binlerce kişi katıldı, kime sorsanız, "Çok büyük bir kayıp"tı... Recai baba, 70 yıllık müzik hayatında, belki adı ışıklı neonlarda yazılmadı, ünlü değildi ama kalplere yazılmıştı, unutulmamacasına...
Karşıyaka Belediye Başkanı Hüseyin Mutlu Akpınar'dan şimdi tek isteğim var, onun adının bir parka ya da müzik merkezine verilmesi...
Gelecek kuşaklara yapılacak en büyük iyilik budur. Hatta çalışmaları, udu, tumburu, kemanı ve yaşamıyla birlikte bir müze kurulsa ne iyi olur.
İş, şöhretli sanatçı olmak değil, kalplere girebilmektir.
Recai Baba, yani Karşıyaka'nın Mozart'ı sonsuza dek kalplerimizde yaşayacak.