92'nin Ocak ayı... G.Saray Mersin'de jübile maçına çıkıyor. 16 yaşındayım. Stat dolu. Sabahın köründe biletler alınmış. G.Saray'ın o günkü kadrosunda üç yabancı var. Rotariu, Kosecki ve bir de Dominic İorfa. Kenardaki teknik direktör de evet Mustafa Denizli. Nijeryalı forvet İorfa, o sezon attıkları ile değil atamadıkları ile tarihe geçiyor. Ancak o jübile maçında atıyor. 2-2 bitiyor maç. Yalnız sonradan ortalarda yok. İlerleyen haftalarda her kaçırdığı gol sonrası "Ah, vah" çektiriyor. G.Saray o sezon zirvenin 16 puan gerisinde kalıyor. Ve sadece İorfa yok hücum hattında. Arif Erdem, Roman Kosecki, Uğur Tütüneker, Erdal Keser var. Hatta Selçuk Yula'nın da 5 maç oynamışlığı var. Aradan 24 sene geçmiş. Dün yine G.Saray Mersin'deydi. Yine Mustafa Hoca vardı takımın başında. Sahada 7, kulübede 2 olmak üzere 9 yabancı vardı bu kez. Hücumcuların hepsi 11'deydi. Podolski ve Umut. Yani kulübede forvet yoktu. Biliyorum geçen gün de aynı şeyi yazdım. Yalnız maziyi şimdiki zamanla kıyasladığınızda ister istemez tekrarlama ihtiyacı hissediyor insan. Ligden kopuşun bariz sebeplerinden biri de bu değil mi? 26 yıl önceki takımı meselenin değişen kısmını anlatmak için aktardım. Bir de değişmeyenlere bakalım. Bunun için o kadar uzağa gitmeye gerek yok. Sezon başından bu yana geçen sürece bakalım yeter. Hamzaoğlu'ndan sonra Denizli de savunma hattını değiştirip duruyor. Anlayacağınız sürekli değiştirmek takımın değişmeyen özelliği haline geldi. Şunu demeye çalışıyorum. Geçen haftaki gol yemeden tamamlanan Torku Konya maçından sonra savunmada 4 oyuncunun 3'ünün değişmesini anlamak güç. Üstüne maç içinde yapılan bir değişikle bambaşka bir formüle geçiliyor. Mesela dün Carole oyundan alındı ve yerine Sabri dahil oldu. Bu durumda Olcan sol beke çekildi. Bir de Semih atılınca, bu kez Denayer stoper oluverdi. Muslera kime bağıracağını şaşırmış olmalı. Haa bir de Donk son bölümlerde forvet oynadı. Ve hal böyleyken ortaya çıkan sonuç o kadar normal ki... (O da zaten meselenin değişmeyen kısmı)
