Bir araştırma, bilgisayar oyunlarının sonundaki, 'aferin, çok iyi, tebrikler' gibi öven ve cesaret veren ifadelerin kullanılmasının, bu oyunların çok daha fazla oynanmasının sağladığını gösteriyor. Yani kişilerin oyunları tercih etmelerinin sebeplerinden biri de bu sözcükler...
İyi olduğunu bilmek, güçlü tarafını gösterebilmek ve karşılığında övgü alabilmek en güçlü motivasyon araçlarından kişiler için. Hem hayatta hem de okulda. Odaklanmak istediklerimiz aslında yeteneklerimiz, yani ben bunu başarırım , yapabilirim diyebilmek...
Ve her çocuğun da başaracağı, yeteneğinin olduğu, kendini ifade edeceği bir alan mutlaka var. Kişisel farklılıklarının içinde yetenekleri ile yüzleşebilecekleri alanlar arıyor diyebiliriz çocuklarımız için özetle.
Peki biz okullarda ne yapıyoruz?
Sosyal medyada çok fazla gündeme geldi. Kaçıranlar için buradan da söyleyelim...
Matematiği zayıf, müzik yeteneği güçlü olan bir çocuğa ülkemizde ısrarla matematik dersi aldırılır. Eksiğini tamamlamak eğitimin temel amaçlarından gibi görülür. Bir diğer deyişle, sen yetersizsin biz tamamlayalım mesajları ile eğitim verdiğimizi sanıyoruz günümüzde. Maalesef sınav sistemleri bile bu anlayışa hizmet ediyor.
KENDISIYLE REKABET
Halbuki güçlü olduğu alana odaklanmak ve dersi o yeteneği doğrultusunda aldırmak yani zaten güçlü olduğu alanda daha da güçlendirmek çocuğun çok büyük yararına olacak...
Hem yetenekli olduğu alanda sınırları genişletilecek,hem de çocuğa sen bu konuda çok iyisin, daha da iyi olman için ben senin yanındayım mesajı verilecek.
Dünya çapında sanatçılar, bilim adamları, mucitler çıkarmanın yolu bundan geçiyor.
Özgüvenli, kendini ifade eden çocuklar yetiştirmenin de...
Hatta iddia ediyorum, rekabet ile artan zorbalığı minimuma indirmenin de...
Birbirleri ile değil, kendileri ile rekabet eden çocuklar bu sayede arkadaşlarını da rakip olarak görmeyecek.
Birbirlerini hayatın çeşitli alanlarına katkı sunan/sunacak yol arkadaşları olarak görecekler. Çok romantize etmek istemesem de, söylemeden geçemeyeceğim, belki de birbirlerinin ilham kaynağı olacaklar...
IKI TARAF DA MUTSUZ
Aslında çocuğu görmek bahsettiğimiz.
Eğitim için neler yapılabilir dediğimizde aklımıza ilk olarak okul binaları ya da müfredat gelmemeli. En güzel bina bile çocuğu kendini zindanda hissettirebilir diyor Psikolog Ali Koç.
Örneklerini de fazlasıyla görüyor, şahit oluyoruz. Çocuk okulu sevmediğinde 'seni en güzel okullara gönderiyorum, daha ne istiyorsun?' sitemlerini de sıkça duyuyoruz ailelerden. Hem çocuklar hem öğretmenler hem de veliler mutsuz. Halbuki çocuğun en önemli ihtiyacı istediği yerden görülmek ve doğru iletişim. Öyleyse yine defalarca söylediğimiz noktaya geliyoruz: Eğitimin en önemli unsuru öğretmendir.
Öğretmen mutluysa, doğru iletişim kurabilecektir. Öğretmen mutluysa, öğrenciyi görebilecektir. Öğretmen mutluysa, öğrenci ile şakalaşabilecektir.
Öğretmen mutluysa öğrenciyi takdir ve teşvik edebilecektir.
MILYONLARIN ORTALAMASI
Aksi durumda, öğretmen müfredatı anlatmaktan öteye geçemeyecektir.
Müfredat ise milyonların ortalaması alınarak hazırlanmış, herkesin bu ortalamaya uymasını bekleyen dolayısı ile öğrenciyi mutsuz eden bir sistemdir.
Farkı yaratacak öğretmen ise, müfredat ile kendini sınırlandırmayan, öğrenciye bireysel ulaşabilen, farklılıklarını ve potansiyelini görebilen, motive edebilen, tüm bunlar için doğru iletişim kurabilendir .Tabi ki öğretmen okulu seviyorsa bunları yapabilecektir.
İşte bu yüzden, öğretmenin itibarı ve mutluluğu önemlidir. Öğretmene okulu sevdirecek olanlarsa en alttan en yukarıya kadar yöneticilerdir.
Öğrenciye aferin diyebilen, öğrencinin mutluluğunu ve mutsuzluğunu paylaşabilen, okulu sevdirebilen öğretmen doğru yönetici ile mümkündür.