Başımıza gelen en büyük felaket...
Bir değil, iki kere sarstı hepimizi...
Birçok ülkenin yüzölçümü kadar alanı, nüfusu kadar insanı etkiledi. Milletçe kenetlendik, elimizden geleni yapmaya çalışıyoruz. Devletimiz, STK'lar, ulusumuz canla başla çalışıyor, yaraları sarmak için uğraşıyor... Enkazdan çıkacak iyi haberlere odaklanıyoruz. Gelen her iyi haber, umudumuzla birlikte dualarımızı da artırıyor.
Tek odak noktamız deprem bölgesi, oradaki canlar. Soğuk havaya çıktığımızda ilk aklımıza gelenler yine oradaki kardeşlerimiz, ablalarımız, çocuklarımız, ağabeylerimiz...
Sıcakta oturamıyor, yatağımızda yatamıyoruz... Onlar soğuktayken mümkün değil zaten. Hatay'daki dostum 'ısınma sorununu' hallettik dediğinde bizim de içimiz bir nebze ısındı. Diyarbakır'daki bir başka dostum, 'güvendeyiz' dediğinde buruk da olsa biraz rahatladık...
GURUR VEREN DAYANIŞMA
Her ölüm haberi ile öldük, her göçük altında kalma haberi ile nefesimizi tuttuk...
Devletimize ve milletimize olan güvenimiz, inancımız afetin büyüklüğüne rağmen umudumuzu yitirmememizi sağladı. Kurtuluş Savaşı'nda, Çanakkale'de, 15 Temmuz'da destanlar yazan bu yüce millet, elbet bu felaketi de birlik olarak atlatacak. Çoluğu, çocuğu, yaşlısı, genci hep birlikteyiz... En çok da gençler gururlandırıyor bizi. Yetişkinlerin zaman zaman dert yandığı gençler bu depremde gecesini gündüzüne katarak dayanışma içinde çalışıyorlar. Çocukların duyarlılığı, acımız içinde insana dair umudumuzu artıran minik anılar yaşatıyor bizlere.
Yurtlarını depremzedelere bırakan gençler; sadece odalarını yataklarını vermeyi yeterli görmediler, öğrenci bütçesi ile de olsa buzdolabını doldurdular, montlar botlar bıraktılar misafirlerinin kullanması için. Üstlerine de sevgi ve duyarlılık dolu mesajlar yazdılar.
AĞLATAN NOTLAR
Okulların, STK'ların yardım kampanyalarına koşan, destek olan ortaokul, lise ve üniversite öğrencilerini hiç unutmayacağız.
Çanakkale ruhunu öğretme derdinde olan bizler, o mayanın varlığını çocuklarımızda görmenin şükrünü yaşıyoruz. Paramız sadece buna yetti, mutlu olun üzülmeyin diyerek en sevdiği çikolatayı özenle paketleyen; montun cebine oyuncağını koyup size arkadaş olur diyen küçücük bedenlerdeki kocaman kalpler ile ağladık.
Deprem bölgesinden gelecek kardeşleri için evini, sınıfını açmak isteyen öğrencilerimiz ile mutlu olduk... Enkaz altında muhabbet kuşunu avucunda tutan küçüğün insanlığı ile 'ümit var' olduk.
Tüm yanlışlarımıza rağmen hala bozulmayan o minik, temiz yüreklerin saflığı tekrar iyi ki çocuklar var bu dünyada dedirtti.
Deprem hayatın gerçeği. Ama o hayat çok başka artık... Hayatlarımız eskisi gibi değil, olmayacak. Dün, odak noktamız olan konuların önemsizliğini çok acı yaşayarak öğreniyoruz. Dayanışmanın, birlik olmanın, vatan millet sevgisinin önemini yine en acı yoldan hatırlıyoruz. İnsan insanın yurdudur gerçeğini yaşıyoruz... Acıyı paylaşmaya, yaralara derman olmaya çabalıyoruz hep birlikte... Psiko-sosyal destek için sahaya görevliler gitti. Süreç isteyen, zor bir dönemi aşmak için el birliği ile hareket etmeliyiz.
Afet bölgesinde olmayan çocuklar da deprem gerçeği ile tanıştı bu felaket ile. Destek olabilecek yaştakileri mutlaka yardım alanlarına götürüp sorumluluk vermeliyiz.
Emin olun yaptığı iyilik sadece deprem bölgesindekilere olmayacak...