Babası neden onun içinde?

Ruh halimizi nasıl da güzel anlatıyor Cahit Sıtkı Tarancı şu şiirinde:
"Artık hiçbir şey eskisi gibi değil.
Ben de öyle. Çok dikkat etmiyorum uzun süredir kendime. Kılığıma kıyafetime...
Çorapsız da basıyorum artık yere.
Eskisi gibi de korkutmuyor beni ne grip ne nezle. Nane limonun iyi gelmediği daha büyük sıkıntılarım var herkes gibi benim de. Takılmıyorum artık şu her kış ve bahar şişen bademciklerime. Çok sıcak ya da soğuk şeyler yiyip içmem, hepsi hepsi birkaç gün gene. Olur biter.
Geçer gider. Ama canımı yaka yaka yutkunduğum şeyler var. Olup bitmeyen.
Geçip gitmeyen. Zaman zaman yine uykusuzluk çekiyorum ama... Çok da takılmıyorum artık bu uyku konusuna.
Uyuyunca geçmeyen şeylerin olduğunu anladığımdan bu yana..." Şairin anlatmak istediği konu başka.
Bizim yaşadıklarımızla ilgisi yok. Ama hislerimize tercüman oluyor işte.

1978'DEN BERİ

Uyuyunca geçmiyor zira yaşadıklarımız.
Karabasan gibi. PKK'nın ortaya çıktığı 1978 yılından beri terörle karşı karşıyayız.
Kaç can gitti, kaç çocuk babasız kaldı, saymayı bıraktık. Bitmedi, bitmiyor.
Ne uyumakla bitiyor terör belası, ne uyanmakla. Uyanmaya korkuyoruz olabilecekleri düşünmekten.
Söylenecek sözler çoktan bitti. O kadar çok geldik ki sözün bittiği yere. Söyleye söyleye tükettik. Her olayda aynı sözleri söylemekten ve de işitmekten bıktık usandık. Kelimelerin içini de boşalttık.
Çocuklar ah o çocuklar, babasız kalmaya devam ediyorlar zira.
Üstelik o çocukların sorularına verecek yanıtımız da yok. "Anne babam neden onun içinde?" diyen beş yaşındaki Duru'ya nasıl anlatacağız babasının neden orada olduğunu.
Yıllardır Beşiktaşlı taraftarların, muhabirlerin, futbol sevdalılarının gönlünü kazanan Özel Güvenlik Şube Müdürü Vefa Karakurdu'nun cenaze töreninde ağabeyi Kaan ile birlikte ağlamaktan gözleri şişti minik Duru'nun.

DURU'NUN GÖZYAŞLARI

Vefa Karakurdu'nun tek arzusu olaysız biten maçın ardından huzur içinde evine, karısına, çocuklarına koşmaktı. Patlamanın olduğu yerde olaydan beş dakika önce yürüyen Habertürk muhabiri Kartal Yiğit'e, "Görüyor musun, bin 500 Bursalı taraftar geldi. Beşiktaş stadına ilk kez geldiler. Yıllar sonra.
Sabah gişelerden aldık. Şimdi yine gişelere bırakacağız. Olaysız bitti ama bak sabahtan beri kaç tane polis peşlerinde güvenliklerini sağlamak için çaba harcıyor" demişti.
Sonrası korkunç bir patlama. Evine gidemeyen, çocuklarına sarılamayan bir baba. Kız istemeye gidemeyen yüreği sevdalı genç bir erkek. Arkadaşlarıyla buluşamayan gençler. Altı aylık ikizlerini sevemeyecek babalığa doyamamış bir baba. Üniforması kirlenmemiş üç aylık bir polis...
Her şehit cenazesi yüreğimizi dağladı.
Ama o Duru yok mu o Duru... Babasının tabutu başında neler olduğunu anlamaya çalıştı yaşlı gözlerle. "Neden babam onun içinde?" diye sordu annesine.
"Ah yavrum!" diyebildiğini işittik annesinin ona sarılarak.
Ne diyelim Duru'ya? Çevik kuvvet aracına bomba konulduğunu söyleyerek sevinenler, buna göz yumanlar, destekleyenler, yol verenler, Duru'ya ve babasız kalan çocuklara verecek bir cevabınız var mı?