İpek’ Ağbi’m...

Aylardır hastaymış... O; hep şen şakrak halleriyle anımsanmak iştemiş ki, kimselere duyurmamış, melun hastalığın vücudunu sardığını... Hep şakalaşan... Yüzünde, hep gülümseme eksik olmayan... Neredeyse tüm dünyayla barışık Ali ağbimin, öldüğünü iletiyordu bir dostum, mikrofonun diğer ucundan! Oturdum, kaldım... İçimden, ardı arkası kesilmeyen cızlamalar süregiderken, gözlerim bir pınarın başı sanki!
Neleri paylaştık, neleri... Yaşamımda, kan bağım olmayan ama, en yakın akrabamdan daha yakın, ender büyüklerimden birisiydi kendisi... Uzak otursak da, asla kopmadık... Telefon açar 'Alooo, bey nassın?' der, başlardık sohbete... Yetmişli yılların sonuna doğru tanışmıştık... Kaleci Hasan, Şahap ağbi, Ercüment (Dilmen) ile arkadaşlıklarımız sürerken, genç yaşta yöneticiliğe başlamıştı Denizlispor'da...
ELBET DÖNECEĞİZ...
Sporculuk dönemimiz devam ederken de, yazarlığa başladığımız zamanlarda da, daha pekişti ilişkimiz. Hele hele başkanlık yaptığı dönemlerde, Denizlispor maçlarına gitmek, yazarlarından muhabirine ve hatta şoförüne kadar, bir ritüeldi sanki...
Telefon açar, maç öncesi 'şu saatte Çamlık Restoran'da olun!' derdi. Rahmetli Ahmet Dartar, Selami Damgacı büyüklerimin konukseverliğinde, altı kişiyle oturduğumuz masamız, kırk kişeye yaklaşırdı inanın. Sonuç ne olursa olsun bırakmaz, kapı kapı dolaşırdık Denizli restoranlarını...
Spor müdürü arıyor... Muhabir arıyor. O dönem, şoförler arıyor. Hatta, tanışdırdığım arkadaşlarım arayıp, 'Allah Rahmet Eylesin!' ve 'Hakkımız Helal Olsun' diyorlar ya, sen de hakkını helal eT. Ya, canımgülüm.
Ya, İpek Ağbim'... Elbet yanına gelip, döneceğiz o eski muhabetlere.