Dillendirmesek de Avrupa Şampiyonasında en zor iki gruptan birisine düşmüştük.
Hele Galler-Slovakya, İsviçre-Arnavutluk maçlarını gördükten ve K.İrlanda, Avusturya, Romanya ve Avusturya'yı izledikten sonra, "Bunlardan en azından biri niye bizim grubumuza düşmedi?" diye hayıflandık doğrusu. İlk rakip Hırvatistan, Yugoslav Ekolünün kurucusuydu. Bir yıldızlar topluluğu...Real Madrid'li Modric, Barcelona'lı Rakitiç, Juventus'un gol kralı Mandzukiç ve kaptan Shakhtar'lı Srna'sıyla. İlk yarıda iyi savunma yaptık, mücadele ettik. Öyle zamanda öyle bir gol kaçırdık ki, mahalle maçında gençler rahat atarlar.
Ama gol özürlüsü Ozan Tufan 3 pastan kafayla fileleri havalandıramadı. Ve "devre böyle bitecek" derken, defanstan dönen topla Modric tabelayı değiştirdi. Modric iyi vurdu da, Volkan'a da bu golü yemek yakışmadı. 2. yarıda Hırvatlar, Perisic'in kötü günündeki Gökhan'ı koridora çevirmesiyle büyük fırsatlar yakaladılar, değerlendiremediler. Üç topları direkten döndü, Brozovic ve Perisic bomboş kaleye vuramadılar. Güvendiğimiz dağlara kar yağdı.
Arda Turan döküldü, Oğuzhan Özyakup da "yok"ları oynadı, Selçuk pasifti, Hakan Çalhanoğlu'nun da üreticilikten eser yoktu.
Fatih Terim'in Cenk-Burak'la çift santrfor oynatmaya kalkması inanılır gibi değildi.
Baktı ki Hırvatlar orta sahada cirit atıyor, Cenk'i çıkarıp Emre Mor'u sahaya sürdü. Bu 18'lik delikanlı takımımıza hayat verdi, canlandırdı, Volkan Şen'le dalışlarıyla rakibi şaşırttı.
Bir gerçek var, tecrübesiz de olsa Emre Mor bu takımda Oğuzhan'ın yerine oynamalı.
Defansımızın göbeğinde bir Serdar Aziz olsa, zorunlu libero Mehmet Topal'ı ön libero oynatabilseydik Hırvatistan'ı daha da zorlayabilirdik.
Tamam Hırvatlar üstün oynadı da, İsveç'li hakem Erikkson da bizi ince ince doğradı. Tam oyunu rakip sahaya yıkıyor bunaltıyorduk, Hırvatların tiyatro oyunculuklarına, yere yatıp oyunu soğutma numaralarına prim tanıdı. Bu maçın uzatması 4 değil, 8 dakika olmalıydı. Üç şampiyonada açılış maçlarını hep kaybetmiş, sonradan açılmıştık. Dileriz yine öyle olur.