İzmir'i yazmaya da yaşamaya da doyamadım

İzmir'de iki gün kaldım, günlerce anlatabilirim farkındaysanız! Urla Enginar Festivali'nden bahsetmiştim geçen gün. Devam ediyorum; sokakları dolaştık, alışveriş yaptık ve esnafa hayran kaldık. Kimsede "Çok gelen var Urla'ya, fiyatları şişirelim" mantığı yoktu. Takılar, Alaçatı'nın yarısı fiyata satılıyordu mesela. Acıktık haliyle, bir iki esnaf yemeği tattık ve Beğendik Abi'de yemek yedik. Üç kişi, beş farklı yemek söyledik. Bu arada dükkana girmek bir türlü, çıkmak başka türlü dertti. Kapıdaki asık suratlı arkadaş, kalabalıkla baş etmekte zorluk çekiyordu. Popüler bir restoransınız, hayatınızın işini yapıyorsunuz ve "Bitse de gitsek" havasındasınız... Adımızı yazdırıp, yarım saat kadar bekleyip ve nihayet içeri girip sipariş vermek isterken, bu defa da bir hanım tarafından azarlandık! "Oraya gidin, buraya geçin, bekleyin gelecek" gibi kısa emir cümleleri dışında, "Hoş geldiniz, afiyet olsun, beğendiniz mi, yine bekleriz" gibi bir cümle duymak hayaldi. Hesap ödemek için de yarım saatten fazla sıra bekledik. Bu işkenceye değer miydi? Asla. Yemekler güzel değildi. Yarı Ayvalıklı olduğum ve enginar yemeye 2 yaşında başladığım için ve hiç kusura bakmayın damak zevkim gurme seviyesinde olduğu için, beni "İşte bu da enginar dolması" diye kandırmaları mümkün değildi. Aynı işletme protokol davetine de servis yapmış, o yemekleri de tatmak isterdim doğrusu. Ama bir daha Urla'ya gidersem, kolumdan çekseler içeri girmem. Çünkü beğenmedik abi...

PERA OTEL FAVORİM

İskele'ye kaçtık, yemekten sonra zaten Urla sokaklarında adım atacak yer kalmamıştı. Urla Pera Otel'i keşfettik; şahane bir otel. Başarılı turizmci Zekeriya Yıldırım'ın otelinde kızı Başak'la kahve içtik. Hiç ayrılmak istemedim ve bir dahaki ziyaretim Urla Pera'ya olacak. 26 odalı otel, kafa dinlemek ve muhteşem bir manzara karşısında keyif yapmak için ideal. Otelin lobisinde Zekeriya Bey'e ait nefis bir antika koleksiyonu sergilenmekte.

SANAT ESERİ BOYOZ

Pazar kahvaltımızı evde yaptık, ben en iyi kahvaltının evde yapıldığını düşünürüm. Bir de abim ve karısı öyle sofra hazırlıyorlar ki, en lüks restoranda böyle keyif yapamazsınız. Masanın assolisti Alsancak Dostlar Fırını idi! Böyle bir boyoz olamaz, üstelik boyozu eskiden hiç sevmezdim. Ancak öyle bir yorumla yapıyorlar ki, boyoz bir sanat eserine dönüşüyor. Abim Sabri ve karısı Arzu ısrar ediyor her defasında ve ben yemiyordum. Okul dönemlerinden kalma bir alışkanlık benimki, Ege'de okurken sabahları yerdi arkadaşlarım ve ben hiç hoşlanmazdım nedense! Israrlara dayanamadım ve pırasalı boyoz yedim geçen pazar kahvaltısında, inanamadım. Emeklerine sağlık, inşallah kalitelerini bozmadan devam eder ve İzmir'in bu güzel lezzet geleneğini sürdürürler. İstanbul'da da bir şube açsınlar diye dua edeceğim...

DÜKKAN DEĞİL MÜZE

Bir Pazar klasiği, Alaçatı'ya kahve içmeye gittik. Alaçatı Pop'la da böylece tanışmış oldum! Altı yıldır varmış dükkan, meğer. Yolum hiç o tarafa düşmemiş anlaşılan, yeğenlerim Aslı ve Ayşe götürdü beni "Bayılacaksın" dediler, bayılmak ne demek, aşık oldum. Hatice ve Muzaffer Poyraz çifti, koleksiyoner olarak başladıkları maceraya Hacımemiş'te açtıkları yarı müze diyebileceğim dükkanlarında devam ediyor. 1920'lerden başlayarak aklınıza gelebilecek her türlü objeyi bulmanız mümkün. Poyraz çifti, koleksiyon parçaları 4 bini geçince dükkan açmaya karar vermiş; dünyadaki müzayedeleri takip ederek yeni parçalar almayı da ihmal etmiyorlar. Yeğenim Aslı, ön yüzünde sadece iki büyük düğme olan kocaman bir radyoya bakıp da "Bu ne halacığım" diye sorunca, bayılacaktım! Çocuklara milattan önceden kalma gibi geldi, eski radyolar, pikaplar, kasetçalarlar... Bu arada ne kadar para verseniz de satmayacakları parçalar da var, eski film makineleri ve fotoğraf makineleri muhteşemdi. Son not da pazarlar üzerine gelsin; Urla pazarı çok pahalı, İzmir Üçkuyular pazarı hala favorim. Enginar, iç bakla ve bezelye getirdim İstanbul'a, ayıptır söylemesi... Bir de güzel pişirdim, sormayın...