Çocukluğumdan beri yazıyorum, köşe yazarı olmam kaçınılmazdı.
Konuşmaz, gülmez, sohbet etmez, sosyalleşmez ama yazı yazardım... Allah sevdiğim ve tek bildiğim işi meslek olarak yapmayı nasip etti... Bugün canım yazı yazmak istemiyor. Bu çok nadir olur bana, işi/mesleği/tek bildiği yazı yazmak olan biri için ne acı bir durumdur; yazmayı istememek.
Yine bu yılın başlarında Suriyeli mültecilerin cansız bedenleri kıyıya vururken, aklım, dilim, yüreğim tutulmuştu. "Yazmak istemiyorum" demiştim, geçen geceden beri de öyle. Aslına bakarsanız, insanlar kahpece patlayan bombalarla yok olup giderken, sadece mide kasılması, bulantısı yaşıyorum, öfkeden ve üzüntüden kendime gelemiyorum. Tıpkı sizin gibi, ben de öylece kalakaldım...
"Kahpece patlayan bomba" dedim ya, "kahpece olmayanı var mı ki" diye de kendimle çeliştim.
Şunu kast ediyorum aslında, bir savaş vardır aleni, düşmanın, silah doğrultanın bellidir, sen de elinde silah çarpışmaktasındır.
İşte o noktada savaş adildir; bilirsin dostu düşmanı. Ölmeye gider ölürsün, vatanı aileni şerefini korursun, öldürürsün bu uğurda.
Memleket uzun zamandır üzerine oynanan oyunların acısıyla baş etmeye çalışıyor, ne doğan güne sevinebiliyor, ne uzun vadeli planlar yapabiliyoruz. Yaşadığına sevinemiyorsun çünkü gidenler bir hiç uğruna gitti, biliyorsun.
MUTLAKA ALINAN BİR DERS OLMALI
Koşa koşa gidip anneme babama sarılmak, arkadaşlarımla olmak, ağlamak, gülmek, konuşmak, anlatmak, kardeşlerime, yeğenlerime dokunmak istiyorum.
Onlar, o güzel insanlar, bilselerdi ertesi gün öleceklerini daha çok dokunmazlar mıydı sevdiklerine?
Ne zaman öleceğimizi nereden bileceğiz, elbette bir son, bir kader yaşamaktayız ama yine anladım ki, her günü son gün gibi yaşamak lazım. Her gün emanet bu bedene.
Yaşananlardan ibret almayacaksak ne önemi kalıyor insan olmanın, erdemin, zekanın, sağduyunun?
Ülkenin üzerindeki kara bulutu oluşturanlar elbet amacına ulaşamayacak, gereken cevabı alacak ve kötülük cezasını çekecek. İnsanlığın alması gereken dersler var, işte o zaman gidenler boş yere gitmiş olmayacak. Eğer bu adice oynanan savaşta sevgi, inanç, adalet, insanlık galip gelmeyecekse; ölenler boş yere ölmüş, kalanlar boş yere kalmış olacak.
* Bugün canım hiç yazı yazmak istemiyor... Bu cümleyi 1960 ihtilalinden sonra Çetin Altan efsane bir yazı başlığı olarak kullanmış. İçerik ve hissiyat tamamen farklı ama geldiğim nokta aynıydı. Ustayı selamlamış oldum bir yandan, bir yandan da samimiyetimi bilen ve paylaşan sevgili okuyucuma tam da kalbimden geçeni söylemiş oldum.
Yaşananlardan sonra küfretmek, ona buna sallamak, yaygara koparmak, insanların yüreklerine düşen yangını körüklemek, var olan ve yerleşmeye başlayan paranoyayı büyütmek mümkün. Bunu yapmayalım, el ele tutuşmaya ihtiyacımız var, bunu bugün hayatta olmayan yüzlerce cana borçluyuz bana kalırsa...