Sevgili okuyucum, ilk bakışta çok kişisel görünen ama aslında herkesi ilgilendiren bir yazı yazıyorum bugün size, benim için çok özel zira. Annem ve babam evleneli 50 yıl oldu, 22 Eylül itibariyle.
Mutlu bir evlilik ve geride kalan yarım asır. Dile kolay...
Günümüzün en büyük sorunu ikili ilişkiler, mutlu beraberlikler ve kısa süren evlilik hayatı...
Formül annem ve babamda.
Size mutluluğun formülünü vereceğim. Ama bana sormayın, "kendin becerdin mi" diye; beceremedim. Özel hayatımda pek mutlu olmadım, mutluymuş gibi yaptığım oldu ama o kadar. Aslına bakarsanız mutlu bir aileye sahip olunca, özel hayatta başarısız olmak pek de koymuyor insana.
SÜRPRİZ DAVET
Bir aile yemeğiyle kutladık 50 yılı, annem ve babam ağladılar. Ben de ağladım, abim de; yemeğe katılan herkes duygu doluydu. Sürpriz bir davet hazırladık bizimkilere, onlar öylesine yemeğe gidiyoruz sanıyorlardı. Yemekte abim ve ailesi, kuzenler, dayılar, teyzeler, yengeler, enişteler, yakın dostlar hazır bekliyordu. Cunda'da Bahtiyar'ın Yeri'nde verdik daveti, balonlar, süsler, pastalar, şahaneydi her şey. Gelen misafirlere hediye etmek üzere, 60'lı ve 70'li yılların pop şarkılarından oluşan 50 şarkılık bir cd hazırladık. Listeyi bana ülkenin en büyük müzik arşivlerinden birine sahip olan müzik yazarı arkadaşım Atilla Aydoğdu yaptı. Berkant'ın Samanyolu şarkısı bizimkilerin en sevdiği şarkıdır, Atilla paha biçilmez bir liste hazırladı ve ilk sıraya da Samanyolu'nu yerleştirdi. Yenildi, içildi, gülündü, ağlandı...
Mutluluğun formülü demiştim ya.
Anlatacağım, meraklanmayın.
Çok basit aslında. Formül iki tarafın da yaptığı evlilik akdine uyması, evliliği sürdürmek istemesi ve birbirini sevmekten vazgeçmemesi...
NİYET VE KARARLILIK ÖNEMLİ
İlk görüşte aşk denemez onlarınkine.
Babaannem annemi tanıyor ilkin, aman bu kızı kaçırmayayım diyor. Annemi ikna ediyor, babamla tanışıyorlar, birbirlerini beğeniyorlar. Mantıklı bir şekilde bu evliliğin iki gence de iki aileye de uygun olduğuna karar veriliyor. Sonra sırayla biz üç kardeş doğuyoruz ve onlar önce birbirlerini ve sonra bizi çok seviyorlar. Bizi o kadar çok seviyorlar ki, ne aralarında yaşadıkları sürtüşmeler, ne fikir ayrılıkları ve kişisel kaprisleri bu sevginin önüne geçmiyor. Bir evlat için babanın anneye duyduyu aşka şahit olmak tarif edilemez bir mutluluk. Babam bunu bize bugün bile yaşatıyor, anneme "aşkım, nefesim, her şeyim" diyor. Annem babamı bebeği gibi kolluyor, seviyor, onunla eğleniyor, babamın sakarlıklarına gülüyor, el ele dolaşıyor, el ele uyuyorlar...
Aile kökleri Abbasilere dayanan bir taraftan Kürt, Çerkez kökenli, bir taraftan Osmanlı'nın bir kolu olan Hatunoğlu ailesine mensup babam; yedi sülalesi Girit kökenli annemle evleniyor. Tam 50 yıl önce... İkisinin de aile büyükleri tam ve doğru bir aksanla Türkçe konuşamazdı, net hatırlıyorum. Aralarındaki farklılıklar en büyük servetleri oldu, uyuşmazlıkları zenginlikleri oldu, birbirlerine benzemeyen yönleri de biz üç kardeşe bölündü.
Annem hoşgörü, enerji ve pozitivizm abidesidir.
Babam doğruluk, dürüstlük ve inanç.
İkisi de inatçıdır, ikisi de dik başlıdır ama denge kurmayı hep başardılar.
Sevmekten ve attıkları imzadan vazgeçmediler.
Ayrı uyuduklarını hatırlamıyorum, yanımızda kavga etmediler. Annemi babama kızıp ağlarken görmedim, babamı anneme yüksek sesle konuşurken de...
Çok basit dedim ya...
İnsan olana çok basit, sevmek de sevmeyi sürdürmeye gönüllü olmak da.
Allah herkese mutlu ailelerde yetişmeyi nasip etsin. Daha büyük bir servet düşünemiyorum.