Uzay Kampı Türkiye'nin düzenlediği etkinliğe katılmak üzere ülkemize gelen NASA Astronotu Michael J. Foreman, uzayla ilgili deneyimlerini öğrencilerle paylaşmış.
Foreman kim derseniz, 2008 ve 2009 yıllarında 32 saat 19 dakikası 'uzay yürüyüşü' olmak üzere yaklaşık 638 saat uzay uçuşu yapan bir isim. Konuşmasında astronot olmak için NASA'ya sekiz kere başvuru yaptığını ve kabul edilinceye kadar yıllarca beklediğini anlatarak, "Reddedildiğimde uzaya gitme hayalimden asla vazgeçmedim ve denemeye devam ettim" demiş.
Kendisini dinleyen öğrencilere önerisi de şu olmuş: "Büyük hayaller kurun ve yaşamınız boyunca kendinize hedefler koyun. Fakat unutmayın ki her hedefinize ilk seferinde ulaşıyorsanız belki de yeterince yüksek hedefler belirlemiyorsunuzdur. Hedeflerinize ulaşmak için her gün bir şeyler yapın. Hiçbir hayalinizden vazgeçmeyin."
HEDEF KOYMAK
Güzel öneriler. Ama bunun bizim ülkemizde karşılığı var mı dersiniz? Çocuklarımıza hayal kurmayı öğretiyor, hayal kurmalarını destekliyor muyuz? Yoksa tam tersi "Nasıl olsa olmaz!" diyerek veya "yapamazsın!" diyerek onu daha yolun başında vazgeçiriyor muyuz?
Hadi doğruyu söyleyin küçük çocukların büyük hayalleriyle dalga geçmiyor muyuz? "Sen ha! Nasıl yapacaksın ki!" veya "Sana mı kaldı?" diye hevesini kırmıyor muyuz?
Bizim hem aile hem de okuldaki eğitim sistemimiz hayal kurmamaya ve hedef koymamaya yönelik. Oysa hedef koymadan hayallere ulaşılmıyor.
Günümüz çocuklarının hayale ise pek yok. Ya da onlar da baştan yenilgiyi kabul etmiş gibiler. Kim bilir belki de hevesleri kırıldığından böyleler.
12'nci sınıfa geçen genç bir kızla konuşurken, "Yani lise sona mı geçtin?" dediğimde, "Bana lise deme! O zaman büyümüş oluyorum. Ben büyümek istemiyorum" dedi.
HAYALLER VE GERÇEKLER
"Niye?" diye sordum şaşkınlıkla. Zira ben onun yaşındayken büyümek için can atıyordum. "Lise bitince üniversite gelecek. Sonra çalışma hayatı başlayacak. Tatil matil yok. Sıkıcı bir hayat başlayacak" demez mi?
Çalışmak onun için sıkıcı bir dönemin başlangıcı. "O zaman sevdiğin işi yapmaya bak. O zaman sıkıcı gelmez çalışmak. Benim için çalışmak hala hayatımın en büyük keyfi" diyerek ne yapmak istediğini sordum.
Sorun da buydu işte. Bir hayali yoktu, bir hedefi yoktu. Hedef liseyi bitirmekti. Sonra da üniversiteyi kazanmak. Puanı hangisine denk gelirse. Veya parası hangisine yeterse.
Sordukça çözülmeye başladı. Aslında biyolog olmak istiyordu. Araştırmak. Ama bir laboratuvara da tıkılıp kalmak istemiyordu. Zira staj yapmış ve orada herkesin yalnız olduğunu görmüş ve ortamdan sıkılmıştı.
Hayaller ve gerçekler pek uyuşmuyor. O yüzden de sıklıkla hedefler yer değiştiriyor.
Yapmamız gereken çocuklarımıza hayal kurmayı öğretmek ve hayallerinin peşinden gitmelerini desteklemek.