Üniversitedeki en sevdiğimiz hocalarımızdandı Alaeddin Asna. Yaşça bizden büyüktü ama bizlerle kurduğu diyalogla bizden biri gibiydi. Sakin sakin konuşur, düzgün bir Türkçe ile daha önce hiç duymadığımız bir mesleğin ayrıntılarını anlatırdı "Halkla İlişkiler" dersinde. O yıllarda ne olduğu pek bilinmeyen ama birkaç yıl içinde popüler olacak mesleğin duayenlerindendi Alaeddin Hoca. Dersten sonra da yanından ayrılmaz, bitmeyen sorularımızla bunaltırdık kendisini. O da hiç yorulmaz, her zamanki sakinliği içinde ufkumuzu açmaya çalışırdı.
Çalışma hayatına başlamam da onun sayesinde oldu. Habire başının etini yiyordum "hocam hem mesleği daha iyi öğrenmek hem de para kazanmak için çalışmak istiyorum" diye. O da bana alternatifler sunuyordu her defasında ama hep "Halkla İlişkiler" alanında.
HALKLA İLİŞKİLERİN DUAYENİ
Benim gönlümse gazetecilikte olduğu için kibarca geri çeviriyordum bulduğu işleri. Hem hocadan iş bulmasını isteyip, hem de bulduğu işleri beğenmememe rağmen kızmıyordu. Yaşça bizden büyüktü ama halimizden anlıyordu. Empati kurmasını biliyordu zira. Karşısındakini dinlemeyi ve konuyu ya da tartışmayı sanki onun kararıymış gibi sonlandırmayı da iyi biliyordu.
Sonunda sırf ona ayıp olmasın diye bulduğu işi kabul ettim. Belki de biliyordu "hayır" diyemeyeceğimi. O iş, İstanbul Teknik Üniversitesi'nin Dış İlişkiler Bölümü memurluğuydu. Bugünkü adıyla Kurumsal İletişim Merkezi. O yıllarda da devlet memuru olabilmek için sınava giriliyordu. Yazılının ardından yapılan sözlü sınavda dönemin rektör yardımcısı beni Dış İlişkiler'e değil de Özel Kalem'e yönlendirince, işi geri çevirmek için aradığım fırsatı da bulmuştum. "Bir-iki ay çalışıp, hocam halkla ilişkiler yapmıyorum ki!" deyip ayrılırdım.
İYİ BİR YÖNDER
Ne var ki hem o dönemki rektör Prof. Dr. Nahit Kumbasar hem de sonraki rektör Prof. Dr. Kemal Kafalı ve diğer çalışanlar beni o kadar çok el üstünde tuttular ve her tür kaprisimi çektiler ki, ben de okul bitinceye kadar çalışmaya devam ettim. Okuluma yakın olması da tercih sebeplerimden biriydi. Çalışma hayatının kurallarını ve inceliklerini de orada öğrendim.
Okuldan mezun olup gazeteciliğe başladıktan sonra da Alaeddin Hoca'yla irtibatımız hep sürdü. Bu kez mesleki alışveriş içine girmiştik. Ben Kadınca Dergisi'nde çalışıyordum o da bir başka Halkla İlişkiler duayeni Betül Mardin ile birlikte kurduğu ve isimlerinin baş harflerinden oluşan "a&b Halkla ilişkiler" firmasının sahibiydi. Meslek hayatım boyunca beni hep takip etti. Başarılarımla sevinip, her defasında arayıp tebrik etti. Ne zaman arasam hemen döner, okulda olduğu gibi her soruma bıkıp usanmadan yanıt verirdi. Hayatımdaki en iyi mentör/yönderlerden biriydi.
En son 4-5 yıl önce gördüm kendisini. Nişantaşı'nda karşılaşıp sohbet ettik. Dün duydum ki aramızdan ayrılmış. Yarın sonsuzluğa uğurlayacağız hocamızı. Nur içinde yatsın.