Gündüz ekranının neredeyse tamamını saran evlilik programlarına katılan erkek ve kadınların konuşmalarını ve tavırlarını gerilim ve korku filmi izler gibi izliyorum.
İnanamıyorum çocuk sahibi olacak yaşa gelmiş kadın ve erkeklerin hala küçük birer çocuk gibi hareket etmelerine. Hemen hepsi ne istediğini bilmeyen ve genellikle annelerinin etkisi altında yaşayan şımarık birer çocuk. Böyle olmalarının sebebi de koruyucu ve kollayıcı anneler ile para kazanmaktan başka bir soruna karışmayan babalar.
Aşırı korumacı annelere "Rahim anneler" adını veriyor uzmanlar. Onları, "Farkına varmadan yarattığımız üçüncü tür" olarak değerlendiren Psikiyatrist Nusret Kaya, genel özelliklerini şöyle sıralıyor:
Şefkat göstermek. Tabii ki anneler şefkatli olacak ama burada sözünü ettiğimiz aşırısı.
Yani koruma ve kollama görüntüsü altında, çocuğun kendine güvenini azatlıklarının farkında olmuyorlar. Çocuklarını büyütmemek de diyebiliriz buna ya da rahimlerine tekrar sokmak.
Merak. "Nerdesin? Ne yaptın? Ne yapıyorsun?" gibi sorular sormak ve böylece her şeyden haberdar olmaya çalışmak.
Tabii ki anne çocuğuyla ilgilenecek ve onları yönlendirecek ama bu onun hayatına müdahaleye varmamalı.
DİŞİL ENERJİDEN YOKSUN
Hükmetmek. Sürekli insanların, özellikle de çocuklarının, eşlerinin ve yakınlarının işlerine karışmak, akıl vermek, öneride bulunmak.
Tek doğrunun kendi düşünceleri olduğunu savunmak... Sorun olan da bu işte.
Ahlaklı olmayı sadece apış arasında sanmak.
Onur, şahsiyet, vicdan vs. duyguları yok saymak. Oğullarına hak tanıdıkları şeyleri kızlarına ve gelin adaylarına tanımazlar mesela!
Cinselliği yok saymak. Cinsellik onlar için katlanılması ve çocuk için gerekli bir ev ödevidir. O yüzden adları rahim annelerdir.
Kadını kadın yapan dişil enerjiden habersizdirler.
O yüzden mutsuzdurlar.
Besleyici olmak. Etrafındakileri sürekli doyurmaya çalışırlar. Evi, mutfağı, yemek tarifleri dışında toplumsal olaylarla, dünya ile ilgilenmezler.
Toplum yararına çalışmazlar.
Bencildirler. Çocukları da kendileri gibi bencil.
Hiçbir hobi geliştirmezler. Çocukları da.
Çünkü çocuklar anne-babalarını örnek alır.
Dünyevi işlerle ilgilenmek.
Duygu sömürüsü yapmak. "Kimse beni anlamıyor, sevmiyor, saçımı süpürge yaptım, kendimi size adadım" diye söylenmek.
Maddiyata önem vermek. Ev sahibi olmaya çabalamak. Para biriktirmek. Altın, bilezik, takı alma ve takma takıntısı. Biriktirici olmak.
KADIN GİBİ KADIN
Tanıdık geldi bu özellikler değil mi? Fiziksel özelliklerine gelince: Eni boyu birbirine eşit, toparlak, kibarca kilolu kadınlar. Anaç bir görüntüleri vardır. Kocaman memeler, kocaman göbekler ve popolar.
Çok konuşurlar. Üstelik bağırarak ve yüksek sesle. Hastane, otobüs, pazar her yerde.
Asıl ve gerçek konuyu unutarak ayrıntılara girerler. Ve dedikodu yapmayı çok severler.
Çocuklarının arkasından daima bağırırlar.
"Koşma, yapma, elleme!" diye bağırırlar.
Koskoca olmuş olsalar bile çocuklarının kendi başına hiçbir şey yapamayacağını düşünürler ve sürekli onlara ne yapmaları gerektiğini söylerler.
Ne kadar yanlış olduğunu söyleseniz de bundan vazgeçmezler. Çocuklarını kendi yataklarında veya kardeşlerinin yataklarında yatırırlar. Her ağlayışlarında çocuklarının ayaklarında ya da beşikte sallarlar.
Erkekleri kötü, kaba, vicdansız diye kötülerken, erkek çocuklarını sevgili gibi görür ve bebek gibi büyütürler.
Bencil, şımarık, karşısındakine hükmetmeye çalışan, en değer verdiği şeyin sevgi ve saygı olduğunu söyleyip sevgisiz ve saygısız davranan çocuklar yetiştirmek istemiyorsak, kadınlara önce kadın olduklarını anlatmak zorundayız.