Bilirsiniz, özel hayatını öne çıkarmaya meyilli yazarlara benzemem. Zaten gazete köşeleri, yediğimizi, içtiğimizi, gönül eğlencelerimizi anlatalım, kişisel zevk ve ilişkilerimizin içini boşaltalım diye açılmıyor. Şu çerçeveyi, mahremiyet penceresine dönüştürmeye, arkadaş dedikodularına veya takıldığımız mekanların reklamına terk etmeye hakkımız yok. Yazıda 'geyik' değil, 'içerik' ağır basmalı...
Ha, benim bugün kendimden bahsetme ihtiyacım çok farklı. Haftalardır köşemi boş bırakmanın sorumlularını ifşaya mecburum!
***
Uzun süredir ihmale uğrayan bir göbek sorunum vardı... Efendim? Hayır, keşke derdim göbek büyütmekle olsa... Göbek atmakla da ilgisi yok azizim... Kültür sanat yazıyorsak, göbek havalarına merak salacak değiliz ya!
Sıkıntı, göbeğimin ortasından tavşan başı gibi fırlayan fıtıkla ilgiliydi. Yıllardır bir bahane uydurup doktorlardan saklasam da, artık yumruk kadar büyüyüp gömleğimin düğmelerini patlatacak hale geldiği için çevremdekilerden gizleyemiyordum.
Özellikle eşim Derya'nın 'örgütlü' baskılarına rağmen, işi gücü bahane ederek hastane yolunu tutmayı her seferinde ertelemeyi başardım. Ta ki bizim Bülent Katarcı'nın iç açıcı yorumlarına dek!
***
Bülent Katarcı, Hürriyet gazetesinde senelerdir süren sağlık muhabirliği ve yazarlığının yanında, tıp camiasında sözü geçen bir 'kurtarıcı' kimliğiyle başımız her sıkıştığında imdadımıza yetişir.
İşte, başıma ne geldiyse ailece beraber olduğumuz bir akşam, Bülent'in göbek fıtığıma kafayı takmasıyla başladı. Ben, 'yahu abartılacak bir şey yok' edasıyla konuyu kapatmaya çalıştıkça, seninki ucunda ölüm varmış gibi suratını buruşturarak, "Bunu halletmemiz lazım. İhmale gelmez. Bir patlarsa acile zor yetiştiririz" diye söze girmesin mi?
***
Tabii bizim hatunun konservatuvarda yetişen kulakları, o kalabalıkta Bülent'in sözlerini havada kaptı. Aldı mı geceyi, 'göbek fıtığının tehlikeleri' muhabbeti... Katarcı, durumun vahametini daha da büyütmek için, yüzüne korku efektleri yerleştirerek lafı uzattıkça uzatıyor. Barsak düğümlenmesi riskinden giriyor, bir darbede başıma geleceklerden çıkıyor... Hani neredeyse öldüm öleceğim!
Katarcı susmuyor. Ameliyat için geciktiğimi söylemekle kalmıyor, hangi hastanede, hangi doktora gideceğime de bir güzel karar verip Derya'nın aklına işliyor. Tüm bunları anlatırken, "Halletmek lazım dostum, yoksa gidersin vallahi. İhmal etme, neye uğradığını bile anlamazsın" diye arada gaz vermekten de vazgeçmiyor.
***
Sonra mı? Olaylar çorap söküğü şeklinde sıralanıyor. Derya beni zorla Özel Tınaztepe Hastanesi'ne sürüklüyor, doktorumuz başhekim Doç. Dr. Serhat Gür birkaç gün içinde ameliyat günü veriyor, başarılı bir operasyonun ardından hareket ve yeme içme hususunda bol yasaklı nekahet dönemi başlıyor.
Neyse ki artık iyiyim. Ait olduğum yere döndüğüm için de çok mutluyum.
Göbeğimdeki ağrılardan ve görüntü kirliliğinden kurtulmamı sağlayan herkese teşekkürler.
İzmir Festivali ve 'Re Rite' coşkusu...
Ameliyatıma denk geldiği için, İKSEV'in düzenlediği Uluslararası İzmir Festivali'nin 4 Haziran'daki açılışını kaçırdım. Ama 28 Eylül'de sona erecek programı başlarında yakaladığım için çok şanslıyım. Etkinliklerin birçoğunu kaçırmayacağımı umuyorum.
26'ncı yılında ilginç grupları getirerek İzmir'e ilkleri yaşatan festivalin en büyük bombası 'Re Rite' coşkusu...
Alsancak'taki eski sigara fabrikasında kurulan 'ses ve video enstalasyonu' sayesinde, dünyanın en ünlü orkestrasında çalma ya da orkestrayı yönetme fırsatı buluyorsunuz. Festivalin tüm etkinlikleri mükemmel ama dijital yolla da olsa şef ya da orkestra üyelerinin yerine geçmenizi sağlayacak fırsat her zaman ayağınıza gelmez. 24 Haziran'a kadar vaktiniz var, davranın.