Ege Bölgesi'nde milyonlarca insan şehirlerde yaşıyor. Amaç hem iş hem aş hem de güzel bir yaşam sürdürebilmek...
Buraya kadar her şey tamam... Bir insan için en önemli şeydir istemek, bir gün isteklerine ulaşmak ve de hayallerine kavuşmak...
Ama bütün bunları yaşamak, sadece kişisel hevesle, yetenek ya da öngörüyle olmuyor. Bunun Bir 'kuralı', kaidesi var.
***
Öncelikle sürücüysen, yayaya saygı göstermeyi, yaya kırmızı ışıkta bile geçse, aracını yavaşlatmayı öğreneceksin...
Mekan sahibiysen, yaya güvenliği için, engellilere saygı için kaldırım işgaline son vermeyi bileceksin.
Vatandaş isen, yerleri tükürmemeyi, çöpleri çevreye savurmamayı, aracını kaldırımı kapatacak şekilde park etmemeyi ezberleyeceksin.
***
Tüm bunlar küçük birer öneri... Ama çok önemli, hayati değeri var. Neden derseniz, şundan:
Bugün bu kurallara uymazsanız, zamanın bir gün sizin, çocuğunuzun, ailenizin aleyhine işleyeceğini bilin.
Fal değil bu, bir gerçek...
Çünkü ne kadar duyarsız yaşar, çevreye ne kadar zarar verirsen, gelecek için o kadar olumsuz tablo çizersin.
Bugün için, gelecek adına her olumsuz gelişme, "çirkin kentleşmenin" temellerini atar.
Bugün attığın çöp seni rahatsız etmezse, gelecek için kabus olur.
Çocukların için, torunların için...
***
Bütün bunların ışığında...
Şehirde yaşamanın en temel kuralı, insana saygıdır. Karşındaki, çevrendeki, işyerindeki, mahallendeki, yurdundaki, aracındaki insana saygı gösterirsen, karşılığını alırsın.
Güleryüz ve empati birçok sorunu çözer. Despotluk ve dedikodu ise bir toplumun çöküşünü hazırlar.
Bütün bunları neden mi yazdım? Sabah işe gelirken, şöyle bir çevremi, bu kez ayrıntılı gözledim.
Gördüklerim hiç de iç açıcı değil... Kuralları ihlal etmek için doğmuşuz sanki!...
Türkiye'nin en çağdaş, en batılı kenti diye övündüğümüz İzmir'de, "şehre vefasızlık" prim yapmaya başladıysa, birçok şey kötü gidiyor demektir.
En başta, insana saygısızlık."
Geriye ne kalır ki...
GÜNÜN SÖZÜ
İnsan yaşamak için doğar, yaşama hazırlanmak için değil.
Boris Pasternak
"Kırık Ayna" ile hayata bir bakış
Hayat bir süreç... Her adımında insan var, hasret var, nostalji var. Duyduklarımız, gördüklerimiz, hissettiklerimiz... Ve daha pek çok şey.
Farkında olun ya da olmayın pek çok şey etkiler bu süreçte bizi...
Bir bakış, bir şiir, bir kitap, bir söz, bir anı...
Biraz etkilenin yaşadıklarınızdan, hemen elinize kağıt kalem alıp hissettiklerini yazmak ya da söylemek istersiniz...
Hiç reddetmeyin, biliyorum ben bunu... Bu gerçek hiç değişmez, çünkü yaşadıklarımla sabittir.
Hissederiz hissetmesine de, çok azımız bunu hayata geçirir. Çünkü çoğunluk bu toplumda yazma tembelidir.
"Amaaan kim uğraşacıktır şimdi", öyle değil mi?
***
Oysa bunu, kişisel beklentileriyle pekiştirip hayata geçirenler de var. Örneğin İzmirli yazar Avram Ventura bunu gerçekleştirmiş bir isim...
Onun "Kırk Ayna" adını verdiği kitabı, hep bu hissettiklerinden bir yaşam felsefesine dönüşmüş...
Okuyunca, kendinizden bir şeyler buluyor, duyduklarınızın "alakasız" olmadığını görüyorsunuz.
Çünkü, hep sizin de bir zamanlar düşündüğünüz, yaşadığınız şeyler...
Ama Ventura, hayatı ciddiye alıp gelecek kuşaklara ne bırakabilirim, acaba bir insan olarak bugüne borcumu nasıl ödeyebilirim diyerek, kendi felsefesini yaratmış...
Onun okuduğu öyküler, kitaplar, hayat felsefesini oluşturmuş... Tıpkı bir zamanlar Montaigne'nin yaptığı gibi, okuduklarından hissettiği kendi "Denemeler"i yaratmış, "Kırk Ayna" ile her olayda, her olguda topluma ayna tutmuş, kendi doğrularını yansıtmış...
Miras deyince hep para pul gelir aklımıza... Oysa en derin miras, hayata sözcüklerle kendi resminizi çizebilmektir.
Haydi var mısınız?