Baki kalan kubbede hoş sada

İzmir Basını'nda, dostluğa, arkadaşlığa, sevecenliğe, kardeşliğe ve de yardımseverliğe değer veren bir insan olarak "Baba Gürkan" diye anılmak, benim fani dünyada taşıdığım en büyük onurdur. Basında geçen 60 yılı bulan sürede benim, değerli ağabeylerim, arkadaşlarım ve kardeşlerimin başından çok tatlı olaylar geçti. Onlardan yeniden sözetmek, sizlerle paylaşmak, yaşam şartlarının gün geçtikçe soldurduğu yüzlere biraz tebessüm ettirebilmek istedim. Dostlarımın ve ebediyete göçenlerin (Hepsini saygı ve sevgiyle anıyorum) aile efradının yaşanmış esprileri anlayışla karşılayacaklarına ve kızmak yerine o devirde yaşanmış komik olaylar diye nitelendirip gülüp geçeceklerine inanıyorum. "Baki kalan kubbede bir hoş sada" diyerekten geçmişi yadederken, nice gülücüklü günlere ulaşmanızı dilerim.

KARGO ZARFI VE İTFAİYE

İzmir 'deki Altay- Trabzonspor lig maçı gece oynanacaktı. Atatürk stadındaki ışıklar yetersiz olduğu ve karşılaşmanın bitimi de geç saatlere sarktığı için Günaydın'ın İstanbul'daki merkez spor servisi o gece için film yetiştirilmesine gerek görmemiş," Gece matris çantasına koyun, yarın elimizde olur" denilmişti.

ZAMANDAN KAZANMAK İÇİN

Ben geceden foto muhabiri arkadaşım Cumhur Erkek'e tembihledim, "Aman ha. Bu film çantaya konulsun gitsin" dedim ama ertesi gün gazeteye geldiğimde baktım, film ve zarfı masanın üzerinde duruyor. Gazetenin şoförüne söylemiş, o da unutmuş, falan, filan, kabahati kim üzerine almış ki ? Neyse uzatmayalım, İstanbul'u aradık, zarfın unutulduğunu bildirdik. Merkezdekiler, "Aman yer ayırdık, maçtan resim kullanacağız.
Göndermeye çalışın" isteğinde bulundular. Ben baktım saat 11.30 İstanbul'a da İzmir'den 13.30 uçağı var. Cumhur'a, "Hemen banyo et filmi, zamandan kazanalım" talimatı verdim. Cumhur filmi yıkarken ben de kargodaki arkadaşları aradım, "13.30 uçağına film yetiştireceğiz, yardımcı olun" diye rica ettim. Cumhur'un filmleri saat 12.15 de banyodan çıktı. Zarfa koyduk, çalıştığımız duraktan bir taksi çağırdık, Recai isminde tanıdık bir şoför geldi. Ben zamandan kazanmak için binanın üçüncü katında bulunan büromuzun camını açarak Recai'ye seslendim." Recai zarfı atıyorum, yukarıya kadar gelme, zamandan kazanalım" diye.

KURTARMANIN BEDELİ

Hava o kadar güzel ki, rüzgar yok, duru dingin. Ama ben yukarıdan zarfı atınca aniden bir rüzgar çık, zarfı uçur, bir kat alttaki henüz büronun en uçtaki balkonuna yumuşak iniş yaptır. Aldı mı bizi bir telaş, hanın kapıcısına koştuk, alt kattaki büroyu açtırmak için ama nafile. "Ağabey bana anahtar bırakmadılar, açamayız, nerde oturduklarını da bilmiyorum" dedi. Saatler de ilerliyor bir yandan, araba bekliyor, zarfın da havaalanına gitmesi gerek. Çaresiz itfaiyeyi aradım, yardım istedim. Ahizenin öteki ucundaki görevli, "Gelir kurtarırız ama, bu kurtarma bedeli 200 bin liradır ha bilesiniz (O zaman büyük para). Görevliye, "Kardeşim yangından insan kurtarmayacaksın, bir zarfı kurtaracaksın" dedimse de nafile.
Kurallar böyleymiş. Neyse baktım, çaresiz "Gelin tamam. Ne kadar olursa vereceğiz" dedim. Beş dakika sonra koca bir itfaiye arabası siren çalarak geliyor. Geldiler, üç tam teçhizatlı itfaiye eri gazetenin önüne kurtarma operasyonu için gerekli donanımı kurdular otomatik merdiven yükseltildi, üstüne bir itfaiye eri bindi, tırmanmaya başladı. Etrafımıza büyük bir kalabalık toplandı, "Ağabey neresi yanıyor?" diye soruyorlar.

10 DAKİKALIK OPERASYON

" Yok kardeşim bir zarfı kurtarıyorlar" yanıtını veriyorum, hayal kırıklığıyla uzaklaşıyorlar. Neden sonra 10 dakikalık bir kurtarma operasyonuyla zarf hazretlerini konmuş bulundukları balkondan alarak taksiye verdik ve İstanbul uçağına kılı kılına yetiştirdik. Dünyanın en pahalı yolculuk eden zarfı bizimkiydi mutlaka. Pazarlıklar sonucu itfaiyeye 100 bin, taksiye 160 bin, kargoya da 32 bin lira verdik çünkü.