Olimpiyatların bize anlattığı

Küçük kardeşim Ercüment atlet olduğu için uzun yıllardır, bir şekilde, hep atletizmle iç içe oldum. Gerçi ortaokul yıllarında benim de haltere meylim olmuştu ama hocalarım bu sporu hiç yapmamamın herkes için daha hayırlı olacağına karar verdi. Neyse...
Türkiye'de spor denince akla futboldan başkası gelmez. Diğer dallar her zaman üyev evlat olmuştur. Oysa bisiklet, yüzme, cirit, halter, sırıkla atlama, disk, koşu, yüksek atlama gibi bireysel sporlar bir kültür işidir, bilgi işidir, zevk ve keyif işidir...
Fransa Bisiklet Turu'nu izledik geçen ay. Binlerce Fransız'ın kilometrelerce uzanan yarış pistinin sağına soluna nasıl dizildiğini, etkinliği nasıl şenliğe dönüştürdüğünü gördük. Ailece yarışları izlemeye gelmişler, yollara piknik masaları kurulmuş. Deli gibi tezahürat yapıyorlar, nasıl bir keyif nasıl bir mutluluk...
Londra Olimpiyatları'nı seyrederken bunu çok daha iyi anladım. Sırf atletizm yarışmalarını seyretmek için binlerce kişilik stadyum tıklım tıklım dolmuş, hatta biletler karaborsaya düşmüş. Düşünebiliyor musunuz? Bu satırları yazdığım sırada kano yarışları vardı ve tribünlerde bir tane boş koltuk göremedik. Suni göletin etrafı bayram yerine dönmüş, zannedersiniz Madonna konseri var.
BATILI KÜLTÜR
On yıllardır gözlerimle gördüğüm ve bizzat içinde olduğum için biliyorum bizde atletizm yarışmalarında; yarışmacı, hocası, hakemler ve saha görevlilerinden başka kimse olmaz. Belki yarışmacının ailesinden bir kaç kişi. Aksini iddia edecek olana da "Hodri meydan!" diyorum. Alalım kameraları Türkiye'deki bir atletizm yarışmasına gidelim ve çekim yapalım...
Bizler Anadolu'yu Akdeniz çanağının tam ortasına yerleştik ama Akdenizli olamadık, Batılı olamadık malesef. Zeytinyağı ve balığı nasıl mutfaklarımıza sokmadıysak sporda da atletizmden hep uzak durduk.
Futbol için milyonlarca doları saçan, statlar yapan hükümetimiz olimpiyatlara göndereceği atletleri giydirmekten, ayağına ayakkabı almakta aciz kaldı. Yazık...
BAŞARI BEKLEMEK
Peki, baş tacı yapığınız futbolda dünyada her zaman nal topluyorken ezdiğiniz, yok saydığınız atletizmde başarılı olmayı nasıl hayal ediyorsunuz? Buna cesaretiniz veya hakkınız var mı?
"Önce sen bir kendini göster, başarılı ol, sonra biz sana destek oluruz" mantığını bir kenara bırakın, atletizmi topluma sevdirmeye çalışın, küçük yaşlardan itibaren çocuklarımıza imkan tanıyın, bugün memnun olmadığınız yarışmacılarımızdan daha yetenekli gençler spora katılsın ancak böyle başarılı sonuçlar alırız, diyeceğim ama nafile olacağını biliyorum. Neden mi, çünkü atletizmde futboldaki gibi rant ve oy potansiyeli yok.
Yine üç beş sporcumuzun tamamen kişisel gayretleriyle elde ettikleri madalyalar bize her şeyi unutturacak.
Son olarak yetkililerden bir ricam var. Olimpiyatlara ev sahipliği yapmak için aday oluyorsunuz. Olmayın... Hatta aklınızdan bile geçirmeyin. Bütün oyunlarda salonlar bomboş kalır, bir tek bayan voleybol takımlarının maçlarında tribünler dolar, rezil olursunuz benden söylemesi.
İyilikle kalın