İsmail Ragıp Geçmen. TRT İzmir Müdürlüğü'nün deneyimli yönetmenlerinden. 1.90 boy. Hem enine hem boyuna bir adam. Hani kapı gibi derler ya, sanki deyimler sözlüğünü açsanız, bu deyimin karşısına sadece İsmail'in boy fotoğrafını koysanız olur.
O derece.
Bir Viking savaşçısı gibi. Kırlaşmış saçlarının hava verdiği bu adam, ışıl ışıl, renkli, çocuksu ve muzip bakan gözleriyle iddiasız bir enerji kaynağı. Birlikte çalıştığı pek çok kişinin övgüyle andığı nadir yönetmenlerden.
Bir gönül kırdığı görülmemiş. Bir eleştiri yapacaksa bile rejiden kulağınıza gülerek, takılarak söyler.
İsmail'in kıskanıldığı bir konu vardır, yalnız. Çok gezer. Dünyayı gezer. Ve öyle turist gibi gezmekten bahsetmiyorum.
Sırt çantasıyla, üç otuz paraya, bir gezgin gibi gezer, oranın yerlisinin yaşadığı hayatı yaşar. İzinlerini biriktirir, gezilerinin bir ay sürdüğü görülmüştür.
Hindistan, Güney Amerika, gezmediği yer kalmadı. Bu deneyimlerini de "İçimden sızıyor haylaz Hindistan" ismiyle kitaplaştırmıştı. Bir şey mi arıyordu, kendini mi, hayatın anlamını mı? Bilinmez.
Tek bildiğimiz, beş insanın deneyimini kısa bir ömürde biriktirdiği. İyi ki yapmış. Hayat ertelemeye gelmez. Bunu bu bayram daha da iyi kavradık.
Pankreasta bir kitle.
Ameliyata girecek.
Çevresine neşe ve moral veriyor. Öyle ki, facebook paylaşımlarını görünce önemsememiş, apandist ameliyatı gibi bir şey zannedip ziyaret bile edememiştim.
Yanılmışım.
Yanılmışız.
11 saatlik bir ameliyat.
Ardından gelen komplikasyonlar. Bütün mesai arkadaşlarının kan arama gayreti ve İsmailimiz sessiz sedasız kayıp gitti. Geride büyük bir iz bırakarak...
Şimdi anlıyorum ki bırakmış mücadeleyi. Anlamış varacağı yeri. Her büyük gezgin gibi son hedefi çoktan tayin etmiş ve kestirmeden gitmiş. Dünyada neredeyse görmediği yer kalmadı demiştim.
Gölge diyarları keşfedesi gelmiş.
Gitmiş İsmailimiz...
Şimdi daha da iyi anlıyorum ki; bazı güzel insanlar, kocaman gövdeleriyle bile dünyada ne kadar az yer kaplıyor, nasıl da çevrelerine ağırlık vermeden yaşıyorlar.
Hatta öylesine hafif, öylesine uçucular ki, içlerinde ego denen ağırlık yerine sanki helyum gazı var.
Birer bayram balonu gibi gitmek istiyor ruhları, uçuyor. Onları toprağa, materyale bağlayan bir şey yok. Özgürce süzülüyorlar. O yüzden erken gider iyiler.
Beraberlerinde ağırlıkları yoktur çünkü.
İsmail harika bir isim ve aile bıraktı.
Sadece kendi ailesi değil, bir de TRT ailesi.
Siz de çevrenizdekilere sıkıca sarılın.
Öpün, tenlerini koklayın. Daha kaç bayramımız var, belli mi?