Zordu 70'li yıllar... Bir yandan art arda yaşanan ekonomik krizler, sık sık ateşi çıkan enflasyon canavarı, toplumsal sıkıntılar, değişen dünyanın sancıları, darbe sevdalısı ordu mensuplarının tehditleri, bağımsızlık mücadeleleri, sosyalist-komünist direniş, karşısındaki milliyetçi blok, dökülen kanlar, yaşamını yitiren binlerce idealist genç, Deniz Gezmiş'ler ve Yusuf Aslan'lar'ın yürek yakan kayıpları, bir gecede zengin olan milyarderler, siyah-beyaz televizyon, yoksul halk, bitkisel yağ, sigara ve bir parça ekmek almak için bakkallara yalvar yakar olan, evine bir kilo zeytinyağ götürünce mutlu olan insanlar, faili meçhul cinayetler, varlık-yokluk kaosu, yitip giden bir gençlik ve de koalisyon rekorlarının kırıldığı "inadına" politika...
***
Ve o dönemin liderleri, AP lideri Süleyman Demirel, CHP lideri Bülent Ecevit, MHP lideri Alparslan Türkeş ve MSP lideri Necmettin Erbakan...
***
70'li yıllar, benim çocukluktan gençliğe geçiş dönemime denk gelen, Türk siyasetinde etkili bir süreçtir... Benim gibi binlerce insanın da...
Bizler, o yılları çok zor geçirdik... Hemen her gün belirli saatlerde yayın yapan siyah-beyaz televizyonlarda Bir Ecevit'i, bir Demirel'i izliyor, birbirlerine atıp tutmalarına tanık oluyor, radyolarda atışmalarını dinliyor, bir gecede kurulan, bir sözle yıkılan kolisyonlar serisiyle bunalımlar yaşıyor, anne ve babalarımızın ekonomik sorunlarla eriyip bittiği, maaşlarının yetmediği bu zor yıllarda, bakkallara rica minnet alışverişe gidiyorduk.
Her şey zordu belki ama politika, insanların bir çıkış yoluydu. Ve her partinin lideri, futbol takımı tutar gibi sevdalılarını peşinden sürüklüyordu.
Ne yalan söyleyeyim ben o dönem Ecevit'e hayrandım, babam rahmetli de Demirel'i severdi, onunla bu konuda çok tartıştık... Ama o fırtınalı süreçte genç aklımla, zaman zaman öfkelensem de herbir lidere de saygı duyardım.
Zira öfke vardı ama kin yoktu. Çünkü hepsi de vatanları için çalıştılar, yanlış da yaptılar belki ama ülkeye kin tohumu ekmediler..
Biz, bunu böyle bildik...
***
Bu yüzden Ecevit öldüğünde nasıl üzüldüysem dün de Demirel'in hayatını kaybetmesiyle aynı acı hüzün yüreğimi sardı.
İlkelerinden taviz vermeyen güçlü bir liderdi Demirel... Zor ama sempatik bir adamdı.
Diğer liderlerle çok kavga etti ama saygıda kusur etmedi. Gazetecilerle tatlı sert kavgalarını uzatmazdı, hatta onlardan fikir alırdı. Karikatür sanatçıları, görev yaptıkları dergilerde, kılıktan kılığa soktular Demirel'i ama o tek laf etmedi, müdahaleyi düşünmedi.
Fötr şapkası simge oldu bu halk adamının...
O çalkantılı dönemin hayatta kalan tek lideri Süleyman Demirel'in ölümüyle bir devir daha kapandı Türkiye'de...
2000'li yıllarda da "uzlaşmacı" kimliğiyle öne çıkan Demirel, Türkiye'nin en önemli politik simalarından biri olarak, tarihimizdeki yerini aldı. Şimdi O'nu gençlik yıllarımdan aklımda kalan o ünlü sözleriyle anmak istiyorum:
***
- Ege bir Türk gölü değildir. Ege bir Yunan gölü de değildir. Ege zaten bir göl de değildir!
- Ben bir gün evimde otururken Çankaya'ya çıkayım diyerek çıkmadım.
- Kontrgerilla tartışması kadar Türkiye'de havanda su dövülen bir konu yoktur. Deniyor ki, araştıralım. O zaman her şeyi araştıralım, yarın güneş doğacak mı diye araştıralım.
- Ben başbakanlıktan altı kere gittiysem, yedi kere de geldim.
- Dün dündür, bugün bugündür.
- Dört kaz teslim etsen, akşama üçünü kaybedip gelir.
- Enkaz devraldık.
- Fırat'ın kenarındaki bir kuzudan ben sorumluyum.
- Benzin vardı da biz mi içtik?
- Efendim, neden İngiliz Dışilişkiler Bakanı'nın elini sıktınız? Neresini sıkacaktım kardeşim.
- Su mu daha değerlidir benzin mi? Tabii ki su, benzin içilmez ama su içilir.
- Yollar yürümekle aşınmaz.
***
Sevgi ve saygıyla anıyor, hataları ve sevaplarıyla sonsuzluğa uğurluyoruz "Baba" lakaplı Süleyman Demirel'i...
Gençliğimin fötr şapkasını gaptırmayan lideri, güle güle...
Ruhun şad olsun, ışıklar içinde uyu.
GÜNÜN SÖZÜ
Derin devlet, normal devletin raydan çıkmış halidir.
Süleyman Demirel