O yüzden tren sesine, tıkırtısına, sirenine aşinayım, hatta tutkunum, desem yeridir.
Bundan önce oturduğum ev de Karşıyaka'nın Tersane Mahallesi'ndeydi.
Yani Alaybey ile Naldöken tren istasyonlarının tam ortasında...
Bu yüzden tren sesi ve gürültüsü ninni gibi gelirdi bana; hele uyku tutmadığında, her gece saat 01.00 civarı geçen treni beklerdim.
Onun siren sesi ve demir yığınlarının gıcırtısı duyulduğu anda gözlerimi kapar, kendimi vagonlarından birinde bulurdum, hem de çok sevdiğim cam kenarında; Zira tren, huzur ve özgürlüktü benim için...
Ne zamanki yeni tren setleri geldi, sistem metro standartlarına yükseltildi, o özgürlük trenlerim uğramaz oldu, uykularıma, düşlerime...
***
İzmir'in bu anlamda tarihi bir mekanı daha var, kuruluşu Türkiye Cumhuriyeti ile yaşıt neredeyse; TCDD Lokomotif ve Tamir Bakım Atölyesi...
Halkapınar'da bulunan ve metroyla her geçişimde burnumun direğini sızlatan, anılara götüren atölye aslında, trenlerin geçmişine ve insanoğluna verdikleri emeğe götüren bir yolculuk gibi...
Ben de bu yolculuğa katıldım geçen gün...
Denizli'de oturduğumuz yıllardan okul arkadaşım olan, yakın dostum Lokomotif Tamir Bakım Atölyesi Müdürü Hasan Ali Çakır'la birlikte, reyon reyon, adım adım...
Burada her peron bir tamirhane...
Ama pasaklı, pis ve bakımsız değil, aksine düzenli temiz... Teknisyenler, trenlerin üzerinde hummalı bir çalışma içerisinde...
O gün orada, Nazilli'nin sembolü Gıdı Gıdı'yı da gördüm...
Yıllarca Nazilli ile basma fabrikası arasında işçi taşıyan küçük tren yorulmuş demek ki, yeniden yaşama savaşına katılmak için kendini usta ellere bırakmış...
"İşi bitti, tamir ettik, birkaç gün sonra sevildiği yere geri göndereceğiz" dedi Hasan Ali gülerek, keyifle...
***
Makine mühendisidir Hasan Ali... Bu yüzden trenler onun çocuğu gibi, onlara dokunduğu her an, sanki evladının başını okşar gibi babacan bir gülümseme beliriyor yüzünde... O da benim gibi trenlere "can" gibi bakıyor. Gördüğümüz tren setlerinin öykülerini biliyor, bilmese de öğreniyor.
Orada, o kadar usta eller, trenlere tutkun öylesine becerikli personel var ki, hepsi de trenlerin etrafında pervane...
Çocuğun üretildiği tarihler, 1930'lara 40'lara kadar dayanıyor. Şimdiye kadar çoktan demir yığınına dönmüşlerdi kuşkusuz...
Eğer onları çok seven bu usta eller olmasaydı... Hepsi de heyecanla, tutkuyla anlattılar bize gördüğümüz her treni... Onların coşkusunu anlamak için yazmak yetersiz, orada olmanız, o duyguyu tatmanız gerekir. Bana 100 yıllık kompresörü anlatan usta, kendinden geçmişti sözcükleri kurarken... Sanki o imal etmişti.
***
Örneğin birini tanıdım orada; Münir usta... Yaşı 70'i aşkın, çoktan emekli... Ama bence yaşı gereği emekli olmuş, çünkü gönlü burada... Bütün trenleri, kuruluş tarihlerini, hayat öykülerini biliyor. Bir makinistten daha makinist, bir mühendisten daha mühendis...
Onun için takıldıkları anda, çağırıyorlar onu evinden... O da hiç üşenmeden kalkıp geliyor mekana... Birkaç dakikada sorun çözülüyor. O'na orada dostları "Dede" diyor.
Ben de çok sevdim bu tren doktorunu... Trenlere umut "olduğu" için...
Hani kovboy filmlerinde, o derme çatma tren istasyonlarında buharlı trenlere kömür koyan dev bir mekanizma vardır dikkat çekici...
İşte o tarihi cihazlardan biri de burada... Adına "bunker" diyorlar. Buharlı tren pek kalmadı piyasada ama o hala burada bir işe yarıyor. En azından hala, hayatta kalan buharlı trenlere can katıyor, tarihi film çekimlerinde kullanılıyor.
Sözü özü, burada muhteşem bir motivasyon ve sevgi var.
Trenlerle bir nostalji yaşamak istiyorsanız, ya da hala aklınız kaldıysa çocuklukta, burada bir tur atmanız yeterli... Size çok şey anlatacaktır.