Bugün var yarın yok, yalan dünya, bu da geçer, zaman hızla geçiyor.
Ve, en çok sevdiğim, sürekli bir şekilde önümüze çıkan bir John Lennon sözü 'Life is what happens when you're busy making other plans.' 'Hayat siz planlar yaparken başınıza gelenlerdir.' Hiçbir şey yapmak zorunda olmadığım bir gün istiyorum, sürekli unuttuğum bir şey var gibi geliyor, bir şey daha yapmam gerekiyor, bugüne nasıl yetişeceğim?
Vaktim yok okuyamıyorum, çok isterdim ama hiç zamanım yok orada olamam, çok çok sıkıcı hiçbir şeye yetişemiyorum...
Kaç kişi, günde en az bir defa bu cümlelerden en az birini kullanıyor acaba? Sürekli bir plan program, bir yere yetişme telaşı, can sıkıntısı... Ne yaparsak yapalım zaman hızla akıp geçiyor.
Planlar, programlar, yaşanamayan anlar, zamansız zamanlar.
Aramak isteyip arayamadıklarımız, yapmak isteyip yapamadıklarımız.
Ruhumuzu dinlemeyi unuttuğumuz, belki de nerelerde kaldığını fark etmediğimiz, hatta unuttuğumuzu bile anlamadığımız saatler, günler.
Bir yanda günlük telaşlar, diğer yanda bekleyenler. Bir de hepsine eklenen dünya sorunları; işsizlik, hastalık, savaşlar, açlık, günden güne kirlenen dünya, şiddet... Yanıbaşında bekleyen, ruhunu dinlendiren, besleyen, anı anlamlandırabilecek bütün güzellikleri teğet geçmeye devam ederek; galiba en büyük şiddeti insanoğlu kendisine uyguluyor.
Okunacak milyonlarca kitap, dinlenecek binlerce müzik, yüzlerce keşfedilmeyi bekleyen yer, sohbet edilecek onlarca arkadaş-dost. Teğet geçiyoruz, okunacaklar üst üste sıralanırken, aranacaklar ve yapılacaklar listesi uzarken, ölmeden önce yapılması gereken 100 şey aklımızın bir köşesinde, zamanı yakalamaya ve geçmeye çalışıyoruz.
Bizim ve zaman arasında bir yarış var. Kimin ne zaman kazanacağı belli değil. Ama yarışıyoruz, kendimize rağmen, dünyaya rağmen koşuyoruz. Sınır kavgaları, ego savaşları, hırs, kıskançlık, güvensizlik, endişe, korku; çok merak ediyorum paylaşılamayan nedir? Bütün bu kan ve gözyaşından, acıdan, öteki savaşlarından çıkan sonuç ne?
Kim ne kazanıyor? Biraz daha para? Biraz daha mevki? Biraz daha toprak, biraz daha 'ben'?
Biz burada, zamana karşı koşarken, koştukça ruhumuzu unuturken, söylenmeyeni anlama ve çıkarma sanatını yaratırken, güvensiz, kendimizle ve dünya ile kavga ederken, bir köşede beklemeye devam ediyor hayatın ve bu dünyanın bize sunduğu bütün güzellikler...
Zaman geçiyor. Hem de çok hızlı. Çocuklar dünyaya geliyor, kimbilir hayatın ne oyunlar yaşatacağını bilmeden. Sorumluluk kimde? Gerçekten hayat mı yaşatıyor?
Yoksa biz mi yaşadıklarımızı yaratıyoruz. Yüz yılın sorusu değil mi? Yumurta mı tavuktan, tavuk mu yumurtadan?
Evet, sorunlar var, ama çözüm de var... Çözemeyeceğimiz tek şey; hayatın bize oynayacağı en sonsuz oyun... Şu güzel Eylül gününde, hafif rüzgar eserken, her yerden pek çok olumsuz haber, konuşma, paylaşım önümüze gelirken, hepsini bir kenara bırakabilmek...
Hiçbir şey yapmama, telaşla koşmama anını yaşamak için bir adım atmak. Bir an durup, gökyüzüne bakmak ve gülümsemek...
Bugün, kendim için, yaşadığım dünya için ne yapacağım?
Bekleyenler listemden, dünyanın bekleyenler listesinden, hangi hanenin üzerini yapıldı olarak işaretleyeceğim? Sorumluluk almaya hazır mıyım? Daha iyi, mutlu, sağlıklı, gülümseyen, umutlu, neşeli, paylaşımcı, anlayan, anlaşılan, huzurlu, sağlıklı, güvenen, keyifli bir insan olmak için, hepsinden önemlisi; sevginin gerçek çözüm olduğu bilinci ile daha çok seven, sevgisini gösteren ve yaşayan bir insan olmak için, ne yapacağım?
Evet, hayat hızlı akıyor, zamana yetişemiyoruz, bekliyoruz, bekliyorlar... Peki bugün siz ne yapacaksınız? Tavuk mu yumurtadan, yumurta mı tavuktan?