İlk ne zaman tanıştık tam olarak hatırlamıyorum.
Ama en az altı - yedi yıl öncedir. Doğduğu zamanı bilmiyorum.
Ama yıllar içinde büyümesine tanıklık ettim.
İlk ne dikkatimi çekti onu da pek hatırlamıyorum.
Belki dikkatli bakışları, sakin hali, insana o yaşına rağmen (sanırım o yıllarda 5 -6 yaşındaydı) ben buradayım, ben de varım dedirten duruşu. Soruları belki de...
Zaman geçerken farklı yerlerde biraraya gelmeye başladık. Biz nereye gitsek, ailesi ile birlikte bizimle geliyordu. Yaşından beklenmeyecek bir sakinlik ve ne istediğini bilen tavrı ile aramızda oturuyor, bizimle anıları paylaşıyordu.
Çok zaman geçirmedik belki ama birkaç ayrıntı gerçekten de bu çocuk farklı diye düşündürtmüştü. Ortaokul ve lise arkadaşlarımızla gittiğimiz Selimiye gezisinde evde bıraktığı kedisini bulamadıklarını öğrendiğinde çok ama çok üzülmüştü; deniz, eğlence, tatil hepsini bırakıp dönmek istedi.
Kaç çocuk tatili bırakıp bulunamayan kedisi için dönmek ister ki?
MUZİPLİK BİTMİYOR
Aradan bir yıl falan geçti sanırım, yine arkadaşlarla bu defa Güre'ye gittik. Çocukluk arkadaşları bir araya gelince muziplikler bitmiyor. Yine Ela'cım bizimle birlikteydi.
Keyifli yolculuk sonrası akşam yemeğinde, hani bazen olur kalabalık ortamda bir an da uzaklaşırsınız, herkes hem çok yakın hem de çok uzak gelir. Öyle bir anda, dostlar arasında, Ela ile bambaşka bir sohbet etme şansımız oldu.
8 - 9 yaşındaki bir çocuk ile sohbet etmek.... Kitaplardan, resimden, hayattan, gelecekten konuşmak, yapmak istediklerini dinlemek, sorularına cevap vermek, cevap almak... Büyükler masasında hepsinden büyük gibi oturan, akıllı, ne istediğini bilen bir kız çocuğu ile zamanı değerli kılmak...
O bir saat, sanırım o tatilin en keyifli ve en önemli anlarından biriydi. Zaman bu, durmuyor, hızla geçiyor. Ela'mız büyüyor.
Büyürken hayatına farklı anlamlar katıyor.
İlgi duyduğu alanlarda çalışıyor. Zaman ve emek harcıyor. Bunlardan biri de resim yapmak. Renkleri, çizgileri, boyaları seviyor Ela Oylu. Düşlerindeki dünyayı yaratmayı seviyor.
TUVALLERDE HAYAT
Henüz 12 yaşında. Annesinin ve babasının söylediğine göre nerede ise 2 yaşından beri eli kalem tutuyor. Resim yapıyor. Önce çizdiği, boyadığı, belki ona göre anlamlı, bizlere göre anlamsız şekiller yıllar içinde gelişti, değişti anlam kazandı. Renkler renklerle birleşti suretler oldu. Hayatlar tuvallerde şekillendi. Farklılaştı.
Çizdi, boyadı, sevmedi yırttı attı, tekrar tekrar yaptı. Çalıştı, sevdikçe daha çok öğrenmek istedi. Ders aldı. Kendisi büyüdükçe resimleri gelişmeye ve birikmeye başladı.
Yarışmalara girdi. Ödüller aldı.
Çok çalıştı ve harika bir şeyi başardı. 12 yaşında ilk kişisel sergisini Köşekahve'de açtı. Çocukluğundan beri yaptığı, çizgiler ve renkler dünyasının dikkat çektiği resimlerini 'Düşlerimdeki Renkler' başlığı altında sergiliyor sevgili Ela Oylu.
Sandalyelerinde oturduğu, büyüdüğü, küçük yaşlardan itibaren zaman geçirdiği Köşekahve şimdi onun resimlerine evsahipliği yapıyor. Farklı farklı insanlar ile buluşmasını sağlıyor. Yıllardır çaba harcadığı çalışmaları şimdi başkalarının gözünde farklı anlamlar kazanıyor.
12 yaşında belki hayatındaki ilk başarısı değil, çalışkan ve hedefleri olan bir öğrenci, çocuk olarak, ama çok önemli bir şey.
Belki başarısı, bir sergi açmasından çok; bunu hayal etmesi, cesaret etmesi, kendine güvenmesi.
Ve tabii ki aile. Hepsinden önemli olan Ela'yı bu yaşa getiren ailesinin desteği.
Çocuklar doğarlar ve büyürler. Ama anne-baba o çocuğun hayatının en önemli yapı taşıdır. Verdiği sevgi, ilgi en çok da paylaştıkları kaliteli zaman çocuklara farklı bir kişilik kazandırabilir.
Sevgi ile büyüyen bir çocuk, 12 yaşında renkleri çiziyor, düşlerindeki renklerle resimler yapıyor. Sevgi ile paylaşıyor...
Düşlerimdeki Renkler bu hafta sonuna kadar Köşekahve'de...