Yeni eskinin tersiyse eğer dün ilk düdükle birlikte gördüklerimiz yeni filan değildi. Yenilenen sadece saha kenarıydı.
Öyle ki Tudor, sahadakilerden daha çok koştu. Riekerink'in aksine her pozisyonda coştukça coştu. Kızdı, alkışladı, şaşırdı.
Semih'in alışkanlıkları, Sabri'nin hücum tarafının eksik kalışı, Rize'nin her ortasının tehlike yaratışı, bazı isimlerin bir görünüp bir kaybolması yine ezbere bildiğimiz taraflardı.
Sneijder, Bruma ve Eren'in yokluğunda Podolski hücumda başrolü kaptı. Defansın ardına koştuğunda top alamayınca kendi defansına koşup top aldı. Yani bazı anlarda kendi pozisyonunu kendi yarattı. Belki yukarıdaki eksiklerin ikisi olsa daha verimli olacaktı. Ancak yoruldu, daha fazlasını yapamadı. Bir an kulübeye dönüp Tosun Paşa'daki o replik gibi "Lütfü Bey, ben her şeyi yapıyorum da gözlerimden ateş çıkaramıyorum. O nasıl oluyor?" tarzı bir cümle kurmasını bekledik.
ÜÇ STOPER BİRDEN!
Hep söyledik, G.Saray elindeki hücumcuları iyi kullandığı vakit çözüme ulaşır. Ancak elindeki savunmacılar için aynı şeyi söylemek doğru değil. Tudor da baktı olmuyor ikinci yarı üç stoper birden oynattı.
Ama kalesinde golü üç stoperle oynayınca gördü. Kabusa dönen duran topların serbest vuruş versiyonuydu bu kez. Rodrigues için bir parantez açmalı. Tudor ondan faydalanmak istiyorsa hücum hattını yeniden dizayn etmeli. Rodrigues'in topu ayağından çıkarırken eksikliği olduğu muhakkak ancak çoğunluk frene basarak oynuyor.
Yani kafasını kaldırdığında civarında kimseyi göremiyor.
Bu da tıkanıklığa ve sonu gelmeyen top kayıplarına neden oluyor.
KOŞMAK YERİNE
İki haftada 5 puan gitti.
Belki bu kayıplarla şampiyonluk şansı da bitti.
Hemen ilk maçtan yargılamak doğru olmaz belki ama sen de gördün hocam ne çok eksik var değil mi? Bu yüzden kenarda bu kadar çok koşmaktansa sahadaki koşmayanlara, koştuğu halde oynayamayanlara odaklansan daha iyi olmaz mı?