Bitirdiğimiz yerden başlayalım.
Geçen sezon yine tam bu zamanlarda...
Yani Mayıs ayında... 2. Lig bileti alındığında... Ve yine bu sayfada "Görünen o ki, o "Büyük" taraftar da yanınızda. Artık bu saatten sonra denilecek şey:
Semalarda semalarda parılda" demişim. Yaşanan o süreçte emeği geçen herkese teşekkür etmişim. Parıldamaya devam ediyor Altay. Kudretiyle kuvvetiyle engelleri bir bir aşıyor.
Tribünler coşuyor, sahadakiler koşuyor. Ve koca dev, mazisini hatırlayıp uyanıyor.
Öyle bir mazi ki yakın dönemdeki o berbat günlere akıl almıyor elbet.
Cumartesi günkü muazzam tablo sonrası duygulanmamak mümkün mü?
GÖZLER VE GÖNÜLLER
Ağlayan, koca statta sesini bırakan, avuç içi sızlayana kadar alkışlayan, daha küçük yaşında o siyah-beyaz bayrağı sallayan, sevince ortak olan, sadece gözleri değil gönlü de dolan, dertlerinden 90 dakikalığına uzaklaşıp arma sevgisiyle huzur bulan dev yüreklerin gövde gösterisiydi yaşanan.
Bazen ayağa kalkmak için yere düşmek gerekir ya hani. Altay'ın yaşadığı da tam da öylesi.
Sevilen, koşan, atılan kalplerin bileşkesi. O enerji daha 30 yaşında olan bir başkanın belki de iç sesi. Cüneyt Biçer, İsmet Taşdemir ve Özden Töraydın'ın kattığı nefesi. Tecrübesini konuşturan futbolcularının hediyesi.
O halde yürümek yetmez bu saatten sonra. Koşmalı.
Hatta havalara zıplayıp daha da coşmalı.
Öyle bir yükselmeli ki kararmalı ay. Çünkü bu saatten sonra oklarına veda etti gerilen o yay.
VİTES KÜÇÜLTMEDEN
Asıl hedefi bulana kadar yetinmeden, vites küçültmeden, "Bu seferlik de böyle olsun" demeden, hatta sadece Süper Lig'i değil sınırın öte yanını da istemekten geçmeli yol. Ve son tahlilde o marşı söylemekten vazgeçmemeli. Nasıldı o sözler hatırlayın. Hemencecik aklınıza geldi biliyorum ama yine de ben yardımcı olayım.
İzmir'in parlak yıldızı/ Duydular şanımızı/ Yüksel ki sen kararsın ay/ Kudretinle kuvvetinle şen Altay.