Dünyanın çeşitli ülkelerinde forma giyen ve yaşları henüz genç olan birçok gencimizin Milli Takımı'mızda görev almasından dolayı, başarı için zamana ihtiyaçları olduğunu vurgulamıştım, peşin peşin... Hazırlık maçlarında alınacak her türlü sonucu, fazla kaale almadan Şenol Hoca'nın, gelecekte hangi oyun şablonunu oturtmaya çalıştığını çözmek de, pek merakımdı tabii... Mevcut, bulunduğumuz puan ikametgahımızdan fazla mutlu değildik elbette... Rusya gibi, Macaristan gibi üst komşularımızı, hem evimizde, hem de kendi evlerinde tuşa getirmemizde, gün gibi aşikar olmalıydı, dün akşam için... Yen-me-liy-dik yani... Başladık maça başladık da, Şenol Hoca'nın o 'korkak!' düşünceleriyle(!) Sanki bir puana ihtiyacımız varmış gibi, büzüldükçe büzüldük(!) Nitekim Cheryshev armağanımızı verdi, attığı golle(!)
ESKİ ALIŞKANLIKLAR VAR
Ne hikmetse, Semeçnov'un kırmızı kart görmesi sonucunda, on kişi kalan Rusya'ya karşı, şut atmaya başladık karşı kaleye(!) Kendi insiyatifini kullanan milliler, Kenan ve Cengiz ile öne geçirdiler takımımızı... Eğer futboldan biraz anlıyorsam, Şenol Hoca'nın zırnık katsısı olmadan, kendi insiyatiflerini kullanarak, sırtlarına torbaladılar Rusya'yı... Eksiğimiz şu; Öncelikli Hoca'mızın, geçmişten gelen 'geriyi sağlam tutma!' alışkınlığı var.
Kendi evinde oynama avantajını kullanamama, korkaklığı var! İkinci yarı başladığında, on kişi kalmış bir takıma karşı, kendi içimdeki savaşçı ruhun onda biriyle başlamamasını ve Rusya'nın ikinci golü yakalamasını, nereye koyacağız mesela? Ozan'ın düşürülmesiyle verilen penaltıyı, Cenk'in gole çevirmesini, öyle bir övgüyle anlatıyor ki, mikrofon başındaki arkadaş.... 'Hep birlikte rahatladık, şükür!' diye, yorum yaparken, arka koltuğu ikilememiz, hayli düşündürücü değil mi? Zor da olsa, alınan bu galibiyetin ardından, fazla traşa gerek yok. Sevindiğim tek tarafı, ülkem kazandı... Evet, kazandık... Yirminci dakikada, on kişi kalan rakibi karşısında, 'korkak!' tavırlarından vazgeçmeyen, yüreğimizi ağzımıza getiren Şenol Güneş'e rağmen(!)