Televizyonlar şehit haberlerini gösterirken ardı ardına... Ard arda dizili ay yıldızlı bayraklara bürünmüş, hayatlarının baharında vatanını korumuş, kefenlerine kan bulaştırılmış cennet bekçilerimizi uğurlarken nasıl bahsedecektim sevdalardan, sevdalardaki özlemlerden...
Ben ülkesi uğruna canını veren yiğitleri yazmalıydım.
Onlar, bu aziz vatanın ekmeğini yemesini bildikleri gibi, uğruna kurşun yemesini de bildiler. En onurlu rütbe olan şehitlik mertebesine ulaştılar.
Ateş, düştüğü yeri yakardı.
Doğru..
Kim ne derse desin, Türk Bayrağı'na sarılı tabuta gözyaşlarını akıtan bir baba, bir ana, bir eş, bir evlat kadar içimiz yanmıyordur. Elleriye büyüttüğü yavrusunu en delikanlı çağında şehit veren annenin hissettiklerini anlamak elbette çok zordur.
Şehit cenazelerinin gölgesinden yükselen "Vatan bölünmez" sözü kimbilir, kimlerin yüreğine korku salıyor.
Düşünüyorum da bu iman, bu kararlılık, ne büyük bir hazine...
Korkaklık, ümitsizlik, Türk Milletine göre bir şey değil, biliyorum.
Biliyorum ki, kaderin üstünde bir kader daha var.
Düğüm düğüm oluyor kelimeler boğazımda. Düşündükçe nefes alamıyorum adeta.
Haykırasım geliyor yüce dağlara, engin denizlere.
Seslenesim geliyor, sesimin gidebildiği en uzak yerlere.
Ne mi söyleyeceğim?
Duyun o halde diyeceklerimi...
***
Ey karlı dağları kanı ile yıkayan şehidim.
Ey evladını kaybeden ama kendisini kaşbetmemek için başını dik tutan, içindeki acısıyla birlikte gurur dolu gözlerle komutanlara selam duran babalar!
Ey kalbi durma noktasına gelmesine rağmen, "Bir oğlum daha olsa da vatana feda etsem" diyen analar.
Ey iki ay sonra, kocasını, kardeşini, yakınını kaybetse de kalbi vatan için çarpan yürekler.
Ey ülkesi uğruna siper olmuş polisim. Ey bu vatan uğruna can veren dostlarım.
Unutmayın ki, şehitler ölmez vatan bölünmez.
Ben vatan uğruna canını vermiş şehitlerimize, Allahtan rahmet, acılı ailelerine de başsağlığı diliyorum.
OTOBÜSLE GELDİM
Temel, acemi er olarak İzmir Deniz Komutanlığı'na sevk edilmişti.
BirIiğine varan Temel'e komutanı sordu;
"Buraya torpille geldin galiba?" Temel'in yanıtı şöyle oldu:
"Hayır komutanım Trabzon'dan otobüsle geldim."