Geçenlerde bir meslek büyüğümüz anlattı. Küçük bir ilçede toplanmış kalabalığı görünce endişelenip sormuş: "Hayırdır, niçin toplanmış insanlar? Olumsuz bir durum yoktur inşallah!" "Yok, yok" demişler, "Okul dağılıyor!" "Biz de öğrenci olduk ama kimse bizim için okul kapılarında nöbet tutmazdı" diyor. Haklı da. Hemen her okulun önünde manzara aynı artık.
"Bekçi Anne Sendromu" diye bir kavrama denk gelince, aklıma bu sahne ve bu diyalog geldi nedense.
"Ay düşmesin!", "Aman terlemesin", "Sakın kavga etmesin", "Ya acıkırsa", "Ceketini giymezse..." Biz çalışanların çocukları Allah'a emanet zaten. Nerede her dakika peşlerinde bekçilik yapacak anne?
Akşamları bir tas çorba, bir tabak sıcak yemek bulurlarsa ne ala! Terleri sırtlarında kuruyor gariplerin. İlgi alaka çok daha az ama halimize de bin şükür...
Nasıl olmasın; 'mikroptan koruyacağım diye' madeni parayı yıkayıp veren anne gördü bu gözler, hey yavrum hey!
Peki nasılmış bu bekçi annelik? Biraz daha yakından bakalım mı?
Önce tanım:
Bekçi anne sendromu; annenin bebeğinin/çocuğunun kendi başına bir birey olduğunu algılayamaması, birey olmasına müdahale etmesi ve kendisinden uzakta olduğu her an için gereğinden fazla kaygılanması durumu.
Burada 'bağımlılık' da giriyor devreye. Hem de iki taraflı. Yani anne çocuğa, çocuk da anneye bağımlı hale gelebiliyor. Çocuktan ayrılamayan, her duruma müdahale eden anne çocuğuna bağımlı olduğu gibi çocuğunu da kendisine bağımlı hale getiriyor.
KAYGILAR DA BULAŞIR
Üstelik annenin ne kadar gereksiz kaygısı varsa çocuğa da geçiyor. Bu bulaşma çoğunlukla sözcükler aracılığıyla gerçekleşiyor. Her adımında 'Düşersin" diye uyarılan çocuk, bir süre sonra adımlarını korkarak atar hale geliyor. Sürekli uyarılan, durdurulan çocuk için dünya korkulacak bir yer haline gelirken, güvende hissettiği tek alan 'annesinin izin verdiği kadarı' oluyor.
Sonra da bu çocuklar boylarından büyük kaygı ve korkularıyla okulda milyon tane sorunla baş etmeye çalışıyor.
Bekçi anne ile büyüyen çocuklarda görülebilecek olumsuz durumlar:
● Çocuk özgüven eksikliği yaşar.
● Kaygı bozukluğu ortaya çıkabilir.
● Pasif bir kişiliği olur.
● Sosyal becerileri gelişemez.
● Stres düzeyi artar.
● İlişkilerinde sorunlar yaşar.
"Bekçi anne olmak istemiyorum"
diyorsanız korumacı tarafınızın biraz fazla' ağır bastığını fark ettiğiniz ya da bu konuda çevrenizden bir uyarı/eleştiri aldığınız anda bir uzmanla görüşmenizde fayda var.
Alacağınız uzman görüşü veya duruma göre psikolojik destek, hem sizin hem de çocuğunuzun mutluluğu için çok önemli inanın.
Çocuğu korumak önemli ama bağımsız bir birey olarak yetiştirmek de en az korumak kadar önemli, unutmayın.
Çünkü günü geldiğinde yanında biz olmayacağız ve o gün kendisini koruyabilecek kadar güçlü olması bugün bizim ona nasıl yaklaştığımızla ilgili.
Bunun için de onu sabırla dinleyip anlamaya çalışmak, empati kurmak, isteklerine cevap vermek çok önemli.
Evet daha çok küçük ama onun da duygu ve düşünceleri var. Bırakın kendisini ifade etsin. Unutmayın;
Onun tercihleri ve kararları da en az sizinkiler kadar değerli ve saygıyı hak ediyor.