Geçen gün sosyal medyada bir diyetisyenin şöyle bir paylaşımına rastladım: "Çocuğunun beslenme çantasına hazır meyve suyu, kek vesaire koyan veliler, siz ne yapmaya çalışıyorsunuz?" Bence sonuna kadar haklı bir eleştiri. Çalışanı, çalışmayanı, imkanı olanı, olmayanı, herkesin kendine göre bir zorluğu var ama çocukları şekerden, paketli gıdadan ne kadar uzak tutarsak o kadar iyi.
Doktor Mehmet Yavuz'a göre ebeveynler beslenme modellerine göre 4 gruba ayrılıyor. 1. İhmalkarlar: Bu gruptakilerin yaklaşımı 'Çocuk istediği zaman istediğini yiyebilir' şeklinde. 2. Müsamahakar: Genellikle çocuğun sevdiği yiyecekleri hazırlar, beğenmezse başka alternatifler sunar. (Ben kendimi en çok bu gruba yakın gördüm.) 3. Kontrol ediciler: Genellikle çocuğa daha fazla yemesi veya bir besini tüketmesi için ısrar eder. 4. Hassas ve sorumlular: Çocuğu aile sofrasına dahil ederek sorumluluk bilincinin gelişmesini sağlar. Sağlıksız atıştırmalıklara izin vermez. Ama yeme sırasında da baskıcı ve zorlayıcı bir tutum sergilemez. Bizler çok daha basit bir modelle, "Anneler ne pişirirse, çocuklar onu yer" mottosuyla büyütüldük. Bence çok da iyi oldu.
HERKESE İYİ GELECEK SİHİRLİ BİR ZAMAN DİLİMİ
Anne babanın ne yapıp edip okumaya zaman ayırması da, çocuk eğitiminin bir parçası. Bu noktada büyüklerimizin "Çocuk sözle değil, gözle eğitilir" sözü çok kıymetli. Evde bir okuma köşesi oluşturulabilir, ailece okuma saatleri belirlenebilir mesela. Televizyonun gürültüsü, tablet ve telefon ekranının ışığından sıyrılıp kitapların o sihirli dünyasına yolculuk etmek hangi aileye iyi gelmez ki?