Bu sabah down sendromlu çocuğu olan bir babanın haklı bir sitemi ile karşılaştım sosyal medyada. "Çocuğu olmayan anlamıyor, özel çocuğu olmayan hiç anlamıyor" diyordu. Dibine kadar haklı. Ama şöyle de bir durum var ki; insan benzer deneyimler üzerinden zaten karşı tarafla empati yapabiliyor. İyi insan olmanın gereği, belki de hiç deneyimlemediğin, hiç bulunmadığın bir alanda karşındakine el uzatabilmek, yüreğini açabilmek...
Bunları düşünürken, ajansta şahane bir haber düştü önüme. İzmir'de ilkokul öğretmeni Seçil Kırdar, hematoloji ve onkoloji servislerinde tedavi gören çocuklar için aylarca emek verip harika bir iş çıkarmış.
İzmir Hasta Çocuk Evleri Derneği ile yürüttüğü 'Yeni Yıla Yeni Pijama' projesi kapsamında bu çocuklar için 20 bin TL değerinde pijama ve giysi toplamış. Bu proje hem bağışçılar hem de çocuklar ve aileleri açısından ortaya müthiş bir sinerji çıkarmış elbette. Alan da çok mutlu, veren de... Kırdar'ın, "O kadar duygulu bir projeydi ki, tüm aşamalarında gözyaşlarıma engel olamadım. Bir çocuğa dokunmak çok güzel. İnşallah projeye devam ederek birçok çocuğa ulaşabiliriz. Dünya, birbirimize yardım edersek çok daha güzel bir yer haline gelebilir" deyişinden, kalbinin belki de hiçbir ortak noktası olmayan insanlarla birlikte attığını anlayabiliyoruz. Tam da olması gerektiği gibi. Ne diyelim; sadece o çocukları sevindirmekle, ailelerine 'Yanınızdayız' mesajı vermekle kalmadınız, bizim bile içimizi ısıttınız. İyi ki varsınız Seçil öğretmenim!
REHBERİMİZ ELİMİZDEN GELENİN EN İYİSİ OLSUN MU?
Benim için 2022'nin son yazısı, bu satırları okurken size 2023'ün ilk 'merhaba'sı olacak. Bitiş ve başlangıçlar iyidir. Biricik hayatlarımız için temize çekme, gözden geçirme, yeni hedefler belirleme zamanıdır.
Sevgi, sağlık, neşe, para, huzur, şans, daha çok kitap, daha çok film, daha çok seyahat... Gönlümüzden geçen her dileğin, her isteğin gerçek olduğu şahane bir yıl olsun. Ne yapıyorsak ama ne yapıyorsak, o anda kalarak, tadını çıkararak, elimizden gelenin en iyisini yapalım. Belki de bütün sihir buradadır. Ne dersiniz?
TARAFINI SEÇ!
Zonguldak'ta bir lisede engelli öğrenciye 'arkadaşları!' tarafından uygulanan şiddeti -maalesef- ülkece izledik.
Mahvolduk, kahrolduk, lanet yağdırdık. Ertesi gün bu zorbaların bir güzel dayak yediğini öğrendik. Vallahi ne yalan söyleyeyim, içimden "Oh olsun!" dedim. Yanlış olduğunu bile bile... "Şiddete karşıyım ama..." diye başlayan cümlenin yanlışlığını dibine kadar bilmeme rağmen. Bu zorbaların sevgisiz ve şiddet dolu ortamlarda büyüdüğünü anlamak için uzman olmaya gerek yok. Hayatın matematiği tam da böyle işliyor çünkü: Şiddet şiddeti, sevgisizlik sevgisizliği, kötülük kötülüğü çoğaltıyor. Aynı mantıkla sevgi sevgiyi, iyilik de iyiliği çoğaltıyor neyse ki. Bizi de kurtaracaksa bu kurtaracak. Ya hep birlikte 'iyi' olup iyiliği çoğaltacağız ya da...