Arkadaşınıza kızdığınızda, şöyle Yaradan'a sığınıp, ona okkalı bir tokat atabiliyor musunuz?
Peki mesela istediğiniz zammı yapmayan patronunuza?
Size kötü davranan müdürünüze?
Ne bileyim...
Otobüsü, durağın ilerisinde durduran ve sizi fazlatan yürüten şoföre tokat atabiliyor musunuz?
Hayır mı?
Peki siparişinizi geç getiren pizzacıya?
Kaldırımda kağnı arabası hızında yürüyüp, geçişinizi engelleyen "tembellik abidesi" adama...
Karşıdan karşıya dümdüz geçmek yerine, "çaprazlama" gidip, tam da hızla bir araba gelirken önünüzü kesen o kadına?
Bankadaki suratsız görevliye...
Apartmanın kapısını sürekli açık bırakan o uyuz komşuya...
Sarı ışıkta korna çalan arkadaki züppeye, elinizin tersiyle bir tane çarpabiliyor musunuz?
Bunlara da mı hayır!
O halde, gün içerisinde bunca sinir bozucu kişiyle karşılaşıp, kendine "hakim" olabilenler, eve gidince "yaramazlık yapan" çocuğuna neden vuruyor?
Kim veriyor onlara, o masum yavruları dövme hakkını?
Kim!
Çok bağırarak konuştu, hemen patakla!
Yemeğini yemedi, çarp bir tane!
Oyuncaklarını dağıttı, al eline terliği!
Bahane de hep aynı...
"Ay vallahi dayanamıyorum. Çok yaramaz"...
Ne bekliyordun dünyaya getirirken, mumya gibi evin bir köşesinde mi oturacaktı?
Çocuk yerine saksı çiçeği alsaydın madem!
Hiç sesi çıkmıyor, koy bak sabah bir yere, akşam geldiğinde aynı yerde milim kıpırdamamış bulursun. Çocuk niye yaptın?
Bak şimdi yine aynı laf gelecek, "Ama çoook yaramaz" Bütün gün, 50 tane "işe yaramaz" adamla/kadınla karşılaştın onlara vurmadın/ vuramadın ama!
Bu çocuğa niye vuruyorsun?
Her şey bir yana, nasıl bir orantısız güç!
Nereden geldik bu konuya?
Bir boşanma davasından...
Bu kez şiddet uygulayan bir kadın...
Üstelik bir anne...
Dövdüğü kişi de henüz 2 yaşında olan kızı...Çocuğun kolunu, bacağını morartacak kadar dövüyor hem de...
Durumdan şüphelenen baba da, eve gizli kamera yerleştirip, boşanma aşamasında olduğu eşinin, ortak çocuklarına uyguladığı şiddeti kanıtlıyor...
Şiddet yanlısı anne, evden 3 ay uzaklaştırma cezası alırken baba, velayeti kazandı...
Mahkeme, küçük kızın velayetini annesinden alarak, babasına verdi...
Baba sevinçli... Dayakçı anne, ne düşünüyor bilinmez... Çocuk ise şu anda başına nelerin geldiğini farkında değil...
Peki ne olacak?
Anne, karara itiraz etmezse, çocuk muhtemelen babasının yanında büyüyecek...
Ama ortadaki sorun şu...
Çocuklar, anneleri tarafından dövülürken bile, "Anne" diye ağlar!
Bu çocuğa, üstelik bir kız çocuğuna annesinin neden yanında olmadığı nasıl anlatılacak?
Onun bedenindeki yaralardan daha büyüğü iç dünyasında açılacak...
Ve hiçbir ilaç, hiçbir ağrı kesici, hiçbir merhem, o yaraya derman olmayacak...
Ya insanlardan ürken, korkan, özgüvensiz bir kız olarak yetişecek veya o da şiddete eğilimli olacak...
Düşük bir ihtimal ki, daha küçük yaşta aldığı bu darbenin izlerini silkeleyip atabilsin üzerinden...
Başı dik, bir kadın olarak ilerlesin hayata...
Zor... Çok zor...
Bir çocuğa tokat atarken, kendini onun yerine koymak lazım... Hani hep söylenir ya, "çocukluğuna dönmek..." Birisi sana vurduğunda ne hissediyorduysan, şimdi senin tokatların da "aynı yerden" acıtıyor...
Ve biliyorsun değil mi, öpünce geçmiyor!