Günlerdir, per perişanım... Şehit üstüne şehit haberleri, dur durak bilmiyor! Gözyaşlarım, otobana çıkmış bir Ferrari hızında, ardı arkası kesilmeden dökülüyor masamın üstüne!
Ofisimin, zırt-pırt açılan kapısı yüzünden, çalışanlara kendimi saklama iç güdüsüyle zoraki frene basıyorum ancak, kopçalarımın makarası dişli sıyırdığından olacak, bir türlü ayar tutmuyor, tutmuyor!
Sabah... Telefon 'dink!' diye öttü yine... İstemiye istemiye, mesajı yan gözle, on üç aslanın şahadete erdiğini okurken, kopçaları koyuvermişim aniden!
Sözümona, Beşiktaş karşılaşması var ve yazacağım. Maç-muç, ne aklımda...
Hatta bir ara, maçların iptal edilmesi geçerken kafamdan, bu aşağılıklardan korkmamamız gerektiği şimşeği çaktı ve nasıl da kızdım kendi kendime!
Oynanmalıydı ve inadına tribünler dolmalıydı, tüm Türkiye'de... İzlediğim birkaç maç ve dün akşam oyun alanında gezinen oyunculara baktığımda alayı, olaylardan psikolojik olarak etkilendikleri belli... Neyse, havayı dağıtayım, işime bakayım... Ne yalan, fazla şanslı görmüyordum Kasımpaşa'yı... İlk yarım saat geçilirken o ciddi dirençlerini izleyince, kuşkularım arttı biraz... Arttı artmasına da, Quaresma ve Tolgay'ın maestroluğu, topun mülkiyetini sağlıyordu Beşiktaş'a...
Ve Cenk'ten gelen gol...
İnanılmaz takibi sonucu, bu çocuğun, ne vazgeçilmez olduğunun bir kanıtıdır, bana göre... İkinci yarı, nasıl da değişti roller... Sürekli adından söz ettiren ve topa en fazla değen adam olarak Tunay'a yakıştı, attığı beraberlik golü... 'İşçi arılar!' misali, sefer görev emrinden sapmayan Kasımpaşalı'lar, Gökhan Gönül'ün kendi kalesine attığıyla, geçtiler öne ki, harbiden helali hoş olsun.
Oooof! Kim kazanmış, kim kaybetmiştir, ne umrumda bugün (!) Maç yazma görevim tamamlanmıştır...
Başımı, şehit analarımızın göğsüne dayadığımı. Acılarına ortak olduğumu varsayarak, evet.
Yastayım, tarif edilemiyecek bir yasta.