Kendi evine yabancı kalmış takımlar haline geldi hepsi de. Taraftarından kopan da var aralarında ama taraftarının varlığına rağmen evini deplasman sayan da. Alt alta sıraladığınızda da yığınla sebep çıkıyor ortaya
Henüz ilkokul sıralarındayken öğrenmiştik iç saha avantajının ne demek olduğunu. Yalan yok, kapımızın önünde top teperken daha bir kendimizden emin oynardık. Bizim asfalt zeminimizdi çünkü orası. Çöp tenekemiz, elektrik direğimiz, bakkal Nail Amca'nın ceza sahası sayılan bir karışlık kaldırımı. Balkon demirine çenesini yaslayan adını şimdi unuttuğum kır saçlı amcamızın, her driplingdeki "Haydi çocuklar" şeklindeki tezahüratları. Ve hatta penceleri örten perdelerin dalgalanmasından yola çıkarak bizi izlediğini sandığımız localardaki fanatiklerimizin varlığı. Lamı cimi yok. Mahalleyi temsil ediyoruz son tahlilde. Her gol sonrası "Gooool" diye bağırıp kendi maçımızın spikerliğini yapmamız da bu yüzden. Ön mahallenin çocukları çağırdığında da bir tedirginlik haliyle. Oradaki çöp tenekesinin yeri değişip duruyor çünkü sürekli. Sanki evlerin pencerelerinden "Burası bilmemkaç sokak buradan çıkış yok" sesleri yükseliyor. Yolun ortasındaki engebe canımızı pek bir sıkıyor. Geçen hafta Süper Lig'dekiler için de yazdığım gibi "İnsanın evi gibisi yok" sanki.
Fakat hayır, zamanla öğreniyoruz ki bu herkes için geçerli değil. Özellikle de İzmir. Halbuki en coşkulu taraftarların mekanı şu koca şehir. Yalnız mesele o da değil. Evet, taraftarından kopan da var aralarında ama taraftarının varlığına rağmen evini deplasman sayan da. Şaşıp kalıyor insan. Alt alta sıraladığınızda da yığınla sebep çıkıyor ortaya. Yetersiz kadrolar, para problemleri, teknik problemler, yönetim zafiyeti derken liste uzayıp gidiyor.
Bakın işte Karşıyaka. 14 iç saha maçından sadece 4'ünü kazanması normal mi? Ve Göztepe... 13'te 6 kez gülebilmiş. Buca'nın durumu da farklı değil. Yarı yarıya bir oran. 14'ün yedisini kazanmış, yedisini kazanamamış. Hal böyleyken başarılı olabilmek mümkün mü? Altay'ın durumu bile benzer esasen. Belki sadece Altınordu. Fakat bir lider grafiğine göre onun evinde kazanma yüzdesi bile çok yüksek değil. Her beraberlik yenilgi gibi geliyor. Her kayıp da umutları ertelememize sebebiyet veriyor. Bu meslekteki duayen gazetecilerin "Bir zamanlar 5 takım vardı 1. Lig'de" sözü daha da uzak gelmeye başlıyor. O günleri yeniden görür müyüz bilinmez. Ancak bildiğim bir şey var ki o günler gibi şu günler de tarihten kolay kolay silinmez.