Mesele karnıyarık değil aslında

Temmuz sıcağında öğle vakti, 6 yaşında bir çocukla hangi akla hizmet Kemeraltı'na gittim, orası ayrı bir tartışma konusu. Yaptık bir kere...
Deniz'in yol boyu (taş çatlasa yarım saat) bıkıp usanmadan "Acıktım" demesi ile ilk durağımız bir esnaf lokantası oldu. Oğluma güzel bir döner yedirmekti niyetim.
İsmini elbette yazmayacağım.
Ama bir daha gider miyim?
Asla.
Eşe dosta tavsiye eder miyim?
Hiç sanmıyorum...
E niye yazıyorsun?
Çünkü dertliyim ve dertleşmek istiyorum.
Kötü işletmecinin elinde, bugün değilse yarın yok olmaya mahkum edilen, sadece bir başkasının baba mirası değil...
Doğup büyüdüğüm şehrin bir değeri. Kişisel tarihimin parçası.
Şehir dışından gelen arkadaşımı/ akrabamı göğsümü gere gere götürmem gereken bir mekan...
Gelelim o güne...
Çocuk için dürüm döner ve ayran siparişini alelacele verdikten sonra "Madem esnaf lokantasındayız, biz de güzel bir yemek yiyelim" dedik.
Demez olaydık... "Patlıcan musakka var mı?" diye sordum.
BİR TEK SEN Mİ BİLİYORSUN!
Garsonun cevabı:
"Karnıyarık var, aynı şey" (Cevabın ukalalığına bakar mısınız? Sanki biz aradaki şekil farkı ve benzerliği bilmiyoruz. Ben de yaparım ve de parmaklarını yersin ayrıca!) O an için bu ukalalığı anlamadım bile. Yılların esnaf lokantasındayız ve ben çok lezzetli bir yemek yiyeceğimi düşünüyorum hala saf saf!
"Tamam o zaman" dedim.
Bir karnıyarık, bir türlü ve bir pilav daha söyledik masaya.
Tabağı önüme koyunca, ilk hayal kırıklığını yaşadım zaten. İrice bir patlıcan ve uç kısmı yok! Niye yok, bilmiyoruz. Aşçı durumu kendince telafi etmek için karışık kızartmadan ilave etmiş yanına: Kendinden geçmiş birkaç parmak patates ve 1-2 sivri biber.
GÖRÜNTÜ YOK, TAT HAK GETİRE
O anda tabağı göndermem lazım ama ben bunu yapamıyorum işte.
Görüntü ofsayt ama lezzetten hala umutluyum ayrıca...
Birkaç çatal aldım, lezzet falan da hak getire. Aşçı dediğin; patlıcanın içini oymuş, içine de kavrulmuş kıymayı koymuş, al sana karnıyarık!!!
Hani bunun soğanı, hani yeşil biberi, domatesi? Türk mutfağının en bilindik yemeklerinden birini, ne ara bu acınası hale getirdiniz? Hangi sebep ve hangi gerekçeyle?
Kardeşim, yüzümdeki memnuniyetsizliği görünce, "Değişelim" dedi ve türlü tabağını koydu önüme. Çiğden tencereye atılan ve kaynamaktan lime lime olmuş patlıcan ve kabaklara, kızartılmış patatesin eşlik ettiği türlü de sınıfta kaldı maalesef.
Birkaç çatal alıp bıraktık. Yüzümüzde en ufak bir memnuniyet ifadesi yok.
Bir tek Deniz iştahla yiyor dürümünü.
"Neyse, buna da şükür" diyorum.
"Yemekler nasıldı. Memnun kaldınız mı?" diye soran yok.
Sorsalar, söyleyebilir miydim, emin değilim.
Nasıl derim "Hayır, berbattı" diye...
İkram niyetine dünyanın en küçük çay bardaklarında servis edilen dünyanın en tatsız çayını içerken; bir dürüm, bir ayran, türlü, pilav ve karnıyarık için tam 57 lira hesap ödedik, iyi mi?
DUVARDAKİ FOTOĞRAF
Tam o anda duvardaki siyah beyaz fotoğrafa ilişti gözüm. Hüzünlü mü bakıyordu, bana mı öyle geldi?
Herhalde bir anlığına gelip görse, kahrolurdu şu kalitesizlik karşısında.
Bu manzaraya bakıp da, bizde aile işletmelerinin en fazla 3. kuşağa kadar yaşamasına şaşmamak lazım.
Daha ikinci kuşak işi batırıyor çünkü.
Başarılı örneklerdeki en büyük fark, standart ve şeffaflık mesela.
Ne zaman giderseniz gidin, x yemeğin içinde ne malzeme olduğunu, size nasıl servis edileceğini ve ödeyeceğiniz fiyatı biliyorsunuz.
Malzeme temininden, hijyene kadar standartları var ve asla dışına çıkmıyorlar.
Kalifiye aşçı, kalifiye garson ise olmazsa olmazları.
Aile işletmelerini yaşatacak olan da aynı standartlar. Yani kurnazlık değil; akılla kazanacaklar.
Tabii niyetleri varsa...
Yoksa birer birer hepimizi kaybedecekler