TED konuşmacılarını izliyorum. 25 dakikalık konuşmalar yapan bu insanlar, aynı zamanda dünyanın en çok dinlenen konuşmacıları arasında yer alıyor.
Hayır, sanıldığı gibi harika bir ses tonu ve diksiyona sahip, teatral konuşmacılar değil bunlar. Sadece tutkularını kendi varlıklarından ayıramadıkları için kendi konularını büyük bir iştahla anlatan profesyoneller...
Bir kısmının anlattığı, kendi yaşam öyküsü.
Özyaşam öyküleri, ortada bir macera varsa dikkate değer. Yani dramatik bir düşüş ve yükselişe sahip, genellikle sıfırdan zirveye giden, ya da zirveden sıfıra düşen ve bundan bir bilgelik kazanan kişilerin öyküleri...
FARK ETMEYEN AZ
Birazcık derinliğe sahip bir insanın travma yaşamamış olması düşünülemez. Travma yaşayıp da bunu farketmemiş, umursamamış insan az. Bu kişilerin derinlikleri olduğundan bahsetmek de zor. Kendilerini yaşamın odak noktası olarak kabul eden bu insanların, çevrelerindeki kişiler ve olaylar kadar, travmalarını da fark etmelerini beklemiyorum.
Zaten bu kişiler yüzünden travma geçirenlerimiz de var, biliyorsunuz...
PARMAK İZİ GİBİ
"Aslında bizi biz yapan, biraz da yaşadığımız travmalar" diyor yaşam koçu-yazar Umut Kısa. Travmalarımız, birer parmak izi kadar benzersiz olan yaşam srevüvenimiz.
Biz ancak onlar kadar varız. İşin trajik tarafı, biraz da onlar olduğu sürece var olduğumuzu düşünmemiz. Aynen katliam ve soykırım öykülerini dilinden düşürmeyen toplumlarda olduğu gibi, insanlar da yaralarının bir kısmını açık bırakarak hatırlamak ve hatırlatmak eğilimindeler. Bu adeta bir yaşam kanıtına dönüşüyor. "Travmam var çünkü varım."
BİLİNÇALTININ OYUNU
İnsan, sürekli bir anlam arayışı içinde olan bir varlık. Yaşamının bir anlamı ve amacı olmasını istiyor. O güzel sözü hatırlayalım:
"Yeteri kadar güçlü bir NEDEN'i olan herkes, her tür NASIL'a katlanır." Bu yüzden aynı acıları yaşamı boyunca tekrar tekrar yaşayabiliyor. Eğer özgün kimliğinizi oluşturan şey sadece acı ise, örneğin bilinç altınız size tanıdık gelen acıyı tekrar tekrar yaşamınızı sağlıyor. Size acı veren kişileri, olayları, anıları bırakamamanızın nedeni bu aslında. Onlar kimliğinizin o kadar önemli bir parçası haline gelmiş ki, ayrılmıyor. Bir lanet gibi onu her gittiğiniz yere taşıyor, tekrar tekrar tezahür ettiriyorsunuz. Ve diyorsunuz ki: "Ben her acının tiryakisi olmuşum." Evet, travmalarınız hassasiyeti olan bir insan olduğunuzun bir kanıtı. Onlar bugünkü sizi oluşturan parçalar. Hayatın, pek hoş görünmese de anlamlı armağanları.
Ancak bunlar size, tekrar yaşayasınız diye değil, ders alıp yeni bir bilgelik seviyesine geçesiniz diye verildi. Tiryakilik yaratacak başka şeyler bulmakta fayda var. Mesela bir çay demleyin, ben de geliyorum hemen...