Bir öğrenci için lise yılları zordur, hele 9. sınıf... Ortaokuldan gelip de zorlu üniversite yıllarının ilk ayağına giriş olan bu sınıfta tökezleyenlerin vay haline... Lise dönemi artık bir kabus gibidir.
Ne dersler biter ne de sınavlar...
Benim için de öyle oldu, gittiğim Karşıyaka Erkek Lisesi'nin 9. sınıfı bir kabus gibi geçmeye başladı, ilk sınav sonuçları rezaletti, bazı dersleri hiç kafam almıyordu.
Babam rahmetli zorlandığımı gördü, hemen harekete geçti. Çevresinde sevilen, sayılan bir insandı. Benim için öğretmen bulması zor olmadı.
İkinci döneme bu özel öğretmenle başladım. Odası, 2. Beyler'in hemen arkasında bulunan bir dershanenin yanındaki eski bir evdi. Birçok öğrencisi vardı, biri de bendim.
Ama beni asıl şaşırtan olay, birkaç ders sonra oldu. Bir gün ders saatimi beklerken, kapıda tanıdık bir yüz belirdi, yanında iki delikanlıyla...
Bu isim Nejat Uygur'du. Yanındaki gençler de oğulları Behzat ve Süheyl...
"Nejat Baba"yla ve oğullarıyla uzun yıllara dayanan dostluğum da böyle başladı.
***
Babamın en çok sevdiği sanatçı olan, iki kez Fuar Çamlık Senar sahnesinde izlediğim Nejat Uygur'la ilk yüz yüze karşılaştığım andı o...
Beni sıkıntılı süklüm püklüm görünce, "Merhaba evlat, derdimiz Matematik galiba" dedi, yanağımı okşadı. Sonra oğullarını derse bırakarak çekip gitti.
Behzat ve Süheyl'le daha sonra birkaç kez, ders aralarında sohbet ettik. Okuldan, dersten, şundan bundan..
Yaz gelip de, dersler bitince sohbet de kesildi. Ne o öğretmeni bir daha görebildim ne de Nejat Uygur ve oğullarını...
Ta ki, Yeni Asır'da çalışmaya başladığım günlere kadar...
***
Çok severdi bizim gazeteyi Nejat baba, "Bu gazeteyi İzmir koktuğu için seviyorum. Bu şehri ve gazetesini her şeyin üstünde tutuyorum" derdi. Her turnede ya da fuar döneminde soluğu bizde alırdı, sadece olayın haber boyutuna bakmaz, kurduğu dostluklara yeni boyutlar katardı.
Çok sevimli bir insandı, girdiği her odada kahkaha yükselirdi. Sahnede neyse, halkın arasında da oydu Nejat Uygur...
Yani birçok sanatçının taktığı maske onda yoktu, neyse oydu. Yaşam sahnesinin daimi temsilcisiydi.
***
Adını taşıyan Fuar Çamlık Senar, onunla özdeşti. Bulunduğu sürede, tıklım tıklımdı, yer bulmakta güçlük çekerdik. Babama o yıllarda ne zorluklar çektirdiğimi bilirim.
Çünkü Nejat baba, benim çocukluğumdan itibaren, siyah beyaz televizyon yıllarından izlediğim bir sanatçıydı.
TRT her sabah ya da akşam onun rol aldığı oyunları ekrana getirir, onun çocuksu bir saflıkta, o çocuksu dilde ve hecede oynadığı her role bürünürdüm adeta...
Onunla sanki aynı sahnedeydim, öyle çekerdi ki beni oraya, inanılmaz anlardı onlar...
Çünkü Nejat Uygur için sahne sadece bir oyun alanı değildi, hayatın ta kendisiydi. Nasıl yaşıyorsa öyle yansıtırdı.
Dilinde, mimiklerinde, yüreğinde...
Eşi ve çocuklarıyla oynadığı her oyun, onun yaşam alanıydı, özeliydi.
***
Bir süredir ölümle mücadele ediyordu büyük ustad... Sık sık telefonla ya da bir oyun nedeniyle İzmir'e geldiklerinde sağlığını soruyordum babalarının, Behzat ile Süheyl'e...
Her ikisi de, "İyi çok şükür, hayata tutunuyor" diyorlardı. Ama kaderle oyununda, ilk kez yenik düştü Nejat baba... Çok sevdiği oyunculuğu, yüreğini sahnede bıraktı.
Ancak arkasında, tiyatro sevdalısı milyonlarca sanatsever...
İlkelerini, oyunculuğunu taçlandıran tiyatro sanatçısı iki oğul, Behzat ve Süheyl...
Eşiyle aynı sahneyi paylaşma gururunu yaşayan bir eş, Necla Uygur...
Ve de ruhlarına işlediği milyonlarca çocuk bırakarak...
***
Ben ise, hep onu yanağımı okşadığı ve söylediği şu sözle anımsayacağım: "Merhaba evlat, derdimiz Matematik galiba."
Güle güle büyük usta, bizlere güleryüzlü bir hayat bıraktın, tiyatroyu sevdirdin, aydınlattın, yüreklendirdin.
Işıklar içinde uyu, ruhun şad olsun.
GÜNÜN SÖZÜ
Aldıklarımızla hayatımızı kazanırız, verdiklerimiz ise hayatı hayat yapar.
Arthur Asle
