Evlat, her anne baba için candır, candan bir parça... Yürekte yaşanır, önce ölüme dek sürer sonra da sonsuzluğa dek... Hiç bitmeyen bir sevgi, saygı ve inanç yumağıdır... Çocukken babama karşı çıktığımda, en vurucu sözü şu olurdu, "Beni baba olunca anlarsın..."
Gerçekten, onu en iyi baba olunca anladım... Dün küçük oğlum Egecan'ın doğum günüydü. Ona bu adı verdiğim anı hatırlıyorum. Doktor onu kucağıma verdiğinde gözlerinin içine baktım ve şunu fısıldadım: "Sen Egelisin. Hayatın boyunca Ege gibi özgür, bağımsız, Atatürkçü, vatansever ve ilkeli bir insan ol. Kimseye boyun eğme. Ege'nin canı ol."
Dün, Egecan 17 yaşından gün aldı. Doğumundan bugüne beni hiç yanıltmadı. Soran, sorgulayan, Atatürkçü ve vatansever bir gençtir Egecan... Ve bundan son derece hoşnutum...
Tıpkı, büyük oğlum Doğacan gibi... Onun da adını eşim koymuştu. "Doğa gibi özgür, bağımsız olsun, Atatürkçü ve vatansever yaşasın, ilkeli bir insan olsun. Doğa'nın canı olsun" dilekleriyle...
İkisi de istikrarlı, sancılı, sevgiyle ve emekle büyüdü... Tüm çocuklarımız gibi...
Çünkü evlat yaşamda güçtür, yaşama sevincidir, hele kardeş sevgisi...
İşte bu öykü de onlar için... Yaşamlarına örnek olsun diye.
***
Bir adamın on iki erkek evladı varmış. Yıllarca çalışmış, didinmiş evlatlarını yetiştirmiş. Evlatlarına iyiyi, doğruyu, güzel ahlakı aşılamaya çalışmış. Ne yazık ki oğlanlar sürekli birbirleriyle didişiyorlarmış. Elbette kimseye kalmayan dünya ona da kalmayacakmış. Baba hastalanıp ölüm döşeğine düşmüş. Evlatları, babalarının başından bir an olsun ayrılmıyor; bir ihtiyacı, arzusu olursa yerine getirmek için birbirleriyle yarışıyorlarmış. Ancak birbirleriyle didinmeden de duramıyorlarmış.
***
Baba içlerinden birini çağırıp kardeşlerini toplamasını istemiş. Kısa sürede on iki evlat babalarının başına toplanmış. Baba, her birinin bahçeye çıkıp, birer tane odun getirmesini istemiş. Ne çok ince ne çok kalın. Evlatlar babalarının isteğine bir anlam veremese de; bahçeye çıkıp birer tane odun bularak getirmişler. Tam ihtiyar adamın istediği gibi "Ne çok ince ne çok kalın". Baba bir de ip isteyip; on iki evlattan gelen on iki odunu üst üste koyup birbirine gücü yettiğince bağlamış.
***
"Şimdi" demiş, "Söyleyin bakalım bunu hanginiz kırabilir?" Evlatlar sırayla birbirine bağlı bu odunları kırmayı denemiş. En güçlüleri de kendisini en sona saklamış. En güçlüleri de odunları kıramayınca baba; "O odunları geri verin bakalım beceriksizler" demiş. Odunları alıp tüm gücünü toplayarak yatakta doğrulmuş. Odunları bağlayan ipi çözüp, hepsini teker teker kırmış. Evlatlar içlerinden "Bu şekilde biz de kırardık" diye geçirse de, saygılı birer birey olarak yetiştirildiklerinden ses çıkarmamışlar. Baba saygıyla kendisine bakan evlatlarını teker teker süzüp, son öğüdünü vermeye başlamış:
***
Bakın evlatlarım, sizi her anlamda iyi birer evlat olarak yetiştirdim. Ama şu birbirinizle geçinememenize çok kızıyorum. Odun meselesine gelince; "Odunları bu şekilde biz de kırardık" diye düşündünüz değil mi? Evlatlarım hayat bir sınavdır bu da size, babanızın son sınavıydı. Gördüğünüz gibi birbirine bağlı odunları en güçlünüz bile kıramadı. Ancak odunları çözünce ne de kolay kırıldılar değil mi? İşte siz de hayatta bu odunlar gibi birbirinize tutunursanız sizi kimse ezemez, kıramaz. Ancak birbirinize sahip çıkmazsanız ipi çözülen odunlar gibi teker kırılırsınız. İşte bu babanızın size son öğüdüdür.
***
Hayat, insan için çok özel bir süreç.. İyi yaşamak da kötü hissetmek de biraz da kendi elimizde... Savaşı kazanmak için sabretmek, doğru adım atmak ve özgür düşünmek çok önemli...
Bir de... Kardeşin ya da kardeş gibi sevdiğin insanlarla birlikte olmak hayattaki en büyük güç. Çünkü hiç kimse kardeş gibi yar olmaz. Bakmayın siz kardeş kavgalarına geçicidir, aslolan sonuçtur. Zira hiçbir başarı yalnız kazanılmaz, mutlaka bir "can" vardır yüreğinizde...
Kardeşiniz, evladınız yanınızdan hiç eksik olmasın.
GÜNÜN SÖZÜ
Hırs yelkenleri dolduran bir rüzgardır, asla yön belirlemez.