Doğup büyüdüğümüz cumbalı evler, yemyeşil bahçeler, koşup oynadığımız, çember çevirdiğimiz sokaklar, gideceğimiz günü iple çektiğimiz sinemalar, sahilde dizili çay bahçeleri, öğrenim gördüğümüz yıllardan eser kalmayan okullar, şimdi birer apartman olan, karpuz, patlıcan, domates veren verimli topraklar, erik bahçeleri, eskiden içinde otobüs, dolmuş işleyen, esnafı cıvıl cıvıl Karşıyaka çarşısı ve çocukluğumuzu şekillendiren daha binlerce değer, bugün artık yok.
Onların, geçmişte varlığımızın bir parçası olduğunu kanıtlayacak fotoğraflar da ne yazık ki... En büyük pişmanlığımdır o günleri resimleyememek...
Bir fotoğraf makinem olsaydı, dahası objektifler cep telefonlarına bir figür olacak kadar yaygın olsaydı, bunu yapmak aklıma gelir miydi, bilmiyorum.
Ancak şimdiki aklım olsaydı, mutlaka yapar, arşivlerdim.
Oysa o günleri özlüyorum...
Şimdi, zaman zaman, Karşıyaka'nın çocukluğumu anımsatan mahallelerine gidip fotoğraf çekmeye çalışıyorum. Görüntülerini kaydediyorum, geleceğe kalsın diye...
Eğer buna yapmazsam, hem yaşadığım kentin değerlerine saygısızlık etmiş olurum hem de sadece belleğimde yer eden ama yıllar geçtikçe unutulmaya yüz tutan anılara...
Çünkü, bizlerden, büyüklerimizden izler taşıyan evler, bahçeler, parklar bir bir gidiyor, hiç acımadan... Mimarlar çiziyor, müteahhitler de koca koca binaları kentin can damarlarına dikiyor, anılar o an bitiyor.
Geçen izin günümde, aldim elime fotoğraf makinemi, Karşıyaka'nın yeni kent yenileme merkezi olan Örnekköy'ü dolaştım hiç üşenmeden... Daracık sokaklarını, tek katlı evlerini az rastlasam da kapı önü sohbetlerini, kahvehaneleri, marketlere karşı savaşan bakkal dükkanlarını, ciğerci ustalarını, esnaf pazarını görüntüledim.
Çocukluğum geldi gözlerimin önüne... Kimbilir kaç bin çocuğun bu sokaklarda çember çevirerek büyüdüğünü, iki taşla kale yapıp top oynadığını hatırladım, çığlıklarını dinledim, belleğime sıkıştırdığım anılardan ilham alarak...
Örnekköy'de bir süre önce başlayan yıkımlar, artık tüm bölgeyi etkisi altına almış durumda...
Ana cadde üzerinde, sokaklar arasında Örnekköy artık kabuk değiştiriyor.
Bir zamanlar odasına, kapısına, bahçesine kurban olduğumuz evler bir bir gidiyor, zamana karşı yenik düşerek... Onları bir kare de olsa anı bohçamıza katmazsak eğer, tamamen unutulacak...
Siz siz olun, yaşadığınız kenti seviyorsanız, geçmiş ve geleceğine köprü olun; alın elinize kameranızı, sadece yitip giden geçmişi değil, bugününüzü de görüntüleyin.
Bana çocukluğumda bu aklı verecek kimse yoktu, imkanlar da kısıtlıydı.
Oysa şimdi her şey var.
Anıları resmedin dostlarım, bir nesil sonra bugünü de bulamayabilirsiniz.