İzmir Enternasyonal Fuarı, çocukluk yıllarımdan beri, benim için bir "sevinç kaynağı"ydı, bir "tatlı huzur"du, sadece benim değil kendini İzmirli hisseden herkesin...
20 Ağustos-20 Eylül tarihlerinde gerçekleşen fuar günleri, biz çocuklar için bayramdan farksızdı...
1970'li yıllar sözünü ettiğim...
1960'ın ağır ve siyasi mücadeleler içinde geçen yıllarından, 1970'e, yani 1980 ihtilaline kadar sürecek sol-sağ kavgalarının başlangıcından, devrimci gençliğin liderlerinden Deniz Gezmiş ve arkadaşlarının yargısız infaz edildiği olayların tam göbeğinde yaşamaya çalışan henüz o yıllarda 12 yaşında olan bir çocuk için İzmir Enternasyonal Fuarı, özgürlüğe bir kaçıştı.
Çünkü fuar o yıllarda, hem gazino, hem ülkeleri tanıyıp bilimsel buluş ve uzay teknolojisini yakından takip etme imkanı, hem mini tren hem de tadına doyulmaz bir lunaparktı.
Paraşüt Kulesi ise devasa bir heyecan fırtınasıydı.
Gazinolar bir ay boyunca tıklım tıklımdı, akın akın insan gelirdi fuara Ege'nin dört bir köşesinden...
Sözün özü İzmir Fuarı, Türkiye'nin odak noktasıydı.
Ne var ki, uzun yıllar bu coşkuyu göremedik...
Gazinolar da bir bir kapanınca fuara ilgi azaldı, bir aydan 15 güne sonra da 10 güne kadar indi.
Ne ülke pavyonları kaldı, ne deli gibi topladığımız broşürler, ne de o çocukluğumdaki coşku...
Kaskatlı havuz küskündü, lunapark, mini tren...
Fuar vardı belki ama ruh yoktu, kendi içine kapanmıştı, resmileşmiş, halktan kopmuştu. O cıvıl cıvıl fuar alanı, amaçsız kalmış, otopark olmuş, koca bir yeşil alan haline gelmişti.
Ancak bu yıl, son iki gece üst üste gördüğüm manzara, İzmir Fuarı'nın eski haline dönebileceğinin ipucunu verdi bana...
İzmir Fuarı'nın olay olduğu günlerde en kalabalık meydan olan 'Basmane' yıllar sonra ilk kez kendine gelmiş, insan seliyle karşı karşıya kalmıştı, halk akın akın fuara koşuyordu...
Bunun iki nedeni var, biri tiyatrolar, diğeri konserler...
İzmir Büyükşehir Belediyesi ve İZFAŞ'ın, özel sektörden destek alma projesi, ilk kez bu kadar yerinde bir karar olmuştu.
İzmir'de son yıllarda adından söz ettiren Folkart'ın maddi ve manevi girişimiyle, ünlü sanatçılar çim konserleriyle halkla buluşmuş, tiyatro oyunları da Fuar Açıkhava'da, hınca hınç bir izleyici kitlesiyle karşı karşı kalmış.
Bu şunu gösteriyor, Egeli eğlenceyi özlemiş ve kimseye 10 gün yetmedi.
"Ne var yani, televizyonda her gün şarkıcılar var, artık iki şarkı dinlemek için fuara kimse gelmez" diyenlere kapak olmuştur herhalde bu ilgi...
Gazinolar kapanmış olabilir ama konserler, tiyatrolar halkın özlediği fuar etkinlikleri olmuş...
Bu yüzden fuarda söz sahibi olanlar gelip geçici; fuarın asıl sahibi halk ve onlar artık dopdolu, canlı, heyecanlı fuar günleri bekliyor.
Yani demem o ki, bu gördüklerim bana yetti...
Aman Allahım sanki Basmane meydanında miting vardı...