Böylesi üç büyükler ile maçlara, hele hele İstanbul'da çıktığınızda, gol yememektir tek hedef... İlk on beş ve son on beş dakika en önemli zaman... Karşınızda forma giyen meşhur oyuncuların becerilerini bir yandan kapatmaya uğraşırken, diğer yandan lanet okursunuz, kulağınızı sağır eden, tribünlerden gelen seslere...
Beşiktaş gibi rakibin, maça birde inanılmaz sabırla başlayarak, hücumdan daha çok topa sahip olmayı ve sürekli gezdirmeyi hedeflemişse eğer, ilk on beş geçilirken deplasman takımı olarak, özgüven zehirlenmeleri başlar, yavaş yavaş... Balıkçı dilinde; zokayı yutmuşsundur artık...
Konyalılar da Beşiktaş'ın uygulamak istediği bu tuzağın kurbanı oldular, ta ki Caner'in yaptığı ortanın, Cenk Tosun tarafından gole çevrilmesine kadar ancak direnebildiler...
Hepsi de önemli ama, Beşiktaş'ın bana göre iki mühim adamı Atiba ile Tolgay... Atiba'nın savunması, Tolgay'ın oyun kuruculuğu, takımın harbiden katma değeri. Vites de onların elinde, gaz ve elbette frende...
İkinci yarının ilerleyen dakikalarında Atiker Konyaspor'un, dahası Reşit Akçay gibi çok beğendiğim bir teknik adamın, risk alacağını geçiriyordum kafamdan... Normali de bu. Ancak Beşiktaş, her ne kadar skoru korumayı düşünürken Konyalılar, bir o kadar ikinciyi yememeyi düşündüler.
Ha, siyah-beyazlıların bu gafletinden dolayı üç kez, Fabri'nin elleriyle buluştu meşin yuvarlak...
Maçın kırılma anı, sihirbaz Q7'nin takımı rahatlatan ve okullarda ders olarak gösterilecek golünü, bilmem nasıl anlatabilirim bu saatten sonra...
Sözcükler yetmez, yetmeez!
Dün akşam futboldan aldığım keyif bir yana.
Atılan gollerinden duyduğum haz, bir yana. Ancak;
Cenk kardeşin, o güzelimi tekerlekli sandalyesinde sahaya çıkarması ve sevgiyle okşaması varya, bittim bittim!