Hayat dengeler üzerine kurulu...
İşte, evde, ilişkilerde... En çok da ilişkilerde... Çocuğumuzla, eşimizle, arkadaşımızla, dostumuzla kurduğumuz ilişkileri sağlıklı yürütebilmenin şartı denge... Yoksa yürümüyor... Çocuğunuzla ilişkinizde bile, terazinin kalibrasyonu kaymışsa, sürekli veren ya da çabalayan tarafsanız oturup sorgulamak gerekiyor. Biz ebeveynler çocuklarımız için her türlü fedakarlığa katlanır, hatta yaşamlarımızı onlara göre şekillendiririz. Belki de hata, tüm hayatımızı kendimizi yok sayarak onlara göre kurgulamakla başlıyor. Dengeyi bozmakla yani...
Bizlerin çocukluğunda elbette her yaşanan en doğrusu değildi. Ancak bu günlerde özlediğimiz, bizlerin uyum ve yaratıcılık yeteneğini artıran temel beklenti, anne babanın hayatına bizlerin adapte olmasıydı. Ebeveynlerimizin kuralları ile onların yaşamlarını paylaşırdık yani. Temel öncelikler ise insani davranışlardı.
Dersler, sınavlar vs ondan sonra gelirdi. Komşumuz hasta veya bize ihtiyacı varsa önceliğimiz yardımına koşmaktı mesela. Sınav telafi edilebilir ama kırılan kalp çok kolay onarılamaz felsefesi ile büyütülüyorduk. Bu hassasiyet, aile içi ilişkilere de yansıyordu haliyle. Ben merkezli düşünmez, ailenin ortak menfaatine göre hareket ederdik.
Ebeveyn otoritesinin hakim olduğu alma verme dengesi vardı yani ilişkilerde.
Hesapçı olmayan, kendiliğinden, olağan...
Anne babalarımız güvenli aile ortamında büyümemizi sağlarken, bizler de aileye, komşulara hatta topluma karşı sorumluluklarımızı yerine getirirdik.
En azından getirmeye çabalardık...
Bilirdik yani görevlerimizi...
Şimdiyse...
Hayat şartları değişti mazereti ile çocukları sınav odaklı hale getirdik...
Evde başlayan değerler eğitimini ihmal ettik. En az bizler kadar hatta çok daha fazla iyi kalpli olduklarına inandığım çocukları test robotu haline dönüştürdük.
Eve gelen misafire hoş geldin bile diyemez oldular.
Oturup düşünmek lazım, gerçekten en temel becerileri kazanamamış, iletişim kuramayan kendine ait değerleri hatta dünya görüşü olmayan ama çok iyi test çözen bireyler yetiştirmek mi hedefimiz?
Başka türlü sorayım: Kazanılan yüksek puanlı okullar hayatta başarılı olmalarının garantisi mi?
Şirketlerin insan kaynakları işe alımlarda hangi unsurlara bakıyor?
İletişim becerileri başarıyı nasıl etkiliyor? Kazanılamayan, iletişim dahil temel becerilerin telafisi mümkün mü?
Yukarıdaki soruların cevabının her biri ayrı bir yazı konusu hiç kuşkusuz...
Ancak, en basit haliyle tekrar sormalı, her şeye rağmen iyi bir kariyer hedefine ulaşmış olsa dahi, işyerinde iletişim kuramayan, dostlarının dertleri ile dertlenemeyen hatta bu yüzden çevresindeki herkesi tek tek kaybeden birinin yaşamı gerçekten istediğimiz hayat mı?
Hayat dengeler üzerine kurulu dedik...
İlişki de iki kişiliktir, iki tarafın o dengeyi korumak için özen göstermesi gerekir.
Olması gerekenlerin aşırı varlığı kadar eksikliğinin de zararlı olduğunu unutmadan.
ILISKIYI DEGERSIZLESTIRIR
Çocuklarımızla olan da dahil olmak üzere ilişkilerde hep veren olmak, sandığımızın aksine karşımızdakini bizden uzaklaştıracaktır. Hatta belki de hem ilişkiyi hem kendimizi değersizleştirecek.
Öyleyse, öncelikle kendi değerimizin de farkındalığı ile dengeli ilişkiler yürütmek, ebeveyn olarak evladımıza vereceğimiz en büyük eğitimlerden...
İnsanın diğerleri ile anlam kazandığı, sadece bu şekilde tek başına da anlamın kendisi olabildiğini gösterdiğimiz zaman, başkalarına da değer veren; toplumun ve çevresinin sorunlarına duyarlı bireyler yetiştirebiliriz.
Özetle, kendi hakkını diğerlerinin de hakkı olarak gören, kendini ya da karşısındakini yok saymayan bireylerin olduğu toplum hayalini gerçekleştirmek biz ebeveynlerle başlıyor.
Bu da, dengeli ilişkilerle...
Denge yoksa her şey gibi ilişkiler de yok olmaya mahkum...