Popüler kültürün, toplumsal pratiklerle karşılıklı bir belirlenim ilişkisi olduğu, başka bir deyişle iki dünya arasında sürekli bir alış verişin varlığı genel bir ön kabul. Öyleyse 'Stranger Things'in umulanın üzerinde bir sevgi halesi yaratmasını nasıl anlamalıyız?
Bir grup yakın arkadaşın, kasabalarına musallat olan kötülükle mücadelesi formülünün -bu gayet sıradan fikrinuzun yıllar sonra bu denli güçlü karşılık bulması çağın ruhu hakkında bize ne söylüyor? Bir çok şey elbette. Ama her şeyden evvel, çocuk masumiyeti ile kasaba huzurunun tehdit edilmesi temalarındaki ortak muhafazakar kaygıyı konuşmalı.
Geç kapitalist vahşetin ve onun nefesini üflediği zamanın ruhunun perdede ve kitle kültürü mecralarında her zaman güçlü bir karşılığı olagelmiştir. Yapısal krizlerin derinleştiği anlarda yükselen içe kapanmacı, nostaljik, paranoyak ve yabancı ürküntüsüyle dolu haleti ruhiyenin çoğalttığı, öne attığı, parlattığı öykülerin bir başka altın çağını deneyimliyoruz.
(Hatırlayalım; yakın zamanda akraba hatta kardeş bir temaya yaslanan 'It', tüm zamanların en çok izlenen korku filmi unvanıyla taçlandı.) İkinci sezonuyla gerçekten şahane bir iş çıkaran 'Stranger Things', işte bu ruhu, elektrikli senaryosu, gerçek, sevimli karakterleri, evrensel ölçekte karşılık bulan güçlü yan hikayeleri ve sımsıcak mizahı ile, içinde geçtiği 80'ler klişelerinden bambaşka bir yere itekliyor.
ARKADAŞLAR
Hayranlık uyandırıcı küçük oyuncu performansları, zihni sürekli ayakta tutan 'gönderme' bombardımanı (King ve Tolkien evreni, Spielberg / Zemeckis / Carpenter başyapıtları, kült 'teen slasher'lar, B tipi filmler...) ve yüksek temposu onu ayrıksı kılan unsurlar. Ve fakat 'ST' de tıpkı 'It' gibi asıl gücünü, açıkça söylemediklerine borçlu. Sınırsız sorumsuz devlet kurumlarının aymazlığı sonucu yayılan tehdit, tüm kasabayı yeraltından kuşatan kötülük ve bu yüzden yaşamı mahvolan sıradan insanların yaşadığı dehşet! Bu tablonun en büyük kurbanları tıpkı hayali Stephen King kasabası 'Derry'de olduğu gibi gençler ve çocuklar. Naif dünya kavrayışları ve bir parçası olmayı dilediğimiz eşsiz yol arkadaşlıklarıyla kötülüğe meydan okuyan, kahraman olan da yine onlar.
En önemli örgütsel doktrinleri; 'Arkadaşlar yalan söylemez', en güçlü savaş silahları ise gerçek dünyanın zorluklarından kaçıp sığındıkları düş dünyaları. Birbirlerini olduğu gibi kabul edip seven, hırpalanmış taze tarihlerinin omuzlarına yüklediklerini paylaşarak sağaltan, kabadayı bir erkek dünyasında 'kaybeden' konumlarından beis duymadan çoğalttıkları dostluklarıyla günümüzün hakim paradigmalarına meydan okur gibiler.
YALAN SÖYLEMEZ
Dizinin ikinci sezonunda yıl 1984!
George Orwell'ın karanlık kehaneti sebebiyle tek başına bir kıyamet metaforu.
ABD'de o yıl yapılan seçimleri, dünyaya kan kusturacak siyasaları ve dar gelirliler için yaşamı daha da zorlaştıran neoliberal dogmalarıyla ünlenen Reagan/ Bush ikilisi kazanıyor malum. Dışarıda Amerikan müdahaleciliğini fütursuz bir tavır ve emperyal bir kibirle tahkim eden, içeride ise sürekli sosyal devlet aleyhine kemer sıkan bu ikilinin kampanya afişlerini hemen her bölümde ustalıkla göze iliştiriyor 'ST'. Karanlık bir paralel evrenden sökün etmiş canavarların el artırdığı, ekinlerin zehirlendiği, yaşamların yittiği ve çocukların ölesiye korktuğu bir kasabanın, ilerleyeceği uğursuz rotadaki ikaz ışıkları gibiler. 'Hawkins'i de tıpkı 'Derry' gibi kaygı yüklü bir Cadılar Bayramı'na hazırlanan ülkenin/ dünyanın naif alegorisi olarak okumamız mümkün.
Vampirler, hortlaklar, 'Demogorgon'lar değil 'Bush'lar, 'Reagan'lar, 'Theatcher'lar asıl korkutucu olan. Ve yetişkinlerin el birliğiyle gölgeye boğduğu bir hayatın, yaklaşan fırtınaların, kabuslardan fırlamış canavarların önünde yalnızca bu 'tuhaf' ve güzel çocuklar duruyor.
Yerimiz elbette onların yanı.